Ezra blindedarmontsteking
Het is vrijdag 19 oktober de wekker is gegaan en het lijkt een vrijdag te worden zoals altijd. Tandenpoetsen, wassen aankleden en voor de laatste dag naar school want aankomende week is het herfstvakantie.
Dan zegt Ezra dat hij pijn in zijn buik heeft. Hij moet poepen maar een bezoek aan het kleinste kamertje in huis maakt niet dat het oplucht. Toch wil hij naar school. Mam, ik ga het gewoon proberen. Okay, schat als je pijn hebt vraag je maar of juf mama belt dan kom ik je halen. Maar hou er rekening mee dat ik tot 10.uur aan het sporten ben. Dat is geen probleem want papa blijft tot half tien thuis.
Als mama net de deur uit is gaat de telefoon. Het is juf met de mededeling dat Ezra echt niet lekker is. Ik haal Ezra uit school en hij ziet er beroerd uit. Zo lieten wij hem een half uur er voor niet naar school gaan waardoor ik moet concluderen dat het snel gaat met dat wat hij onder zijn leden heeft. Op weg naar huis loopt hij wat gebogen voorover maar wat mij vooral opvalt is het trekken van zijn rechterbeen. Thuisgekomen vraag ik hem direct waar de pijn precies zit. Net onder mijn navel verteld hij me en het trekt iets naar rechts. Vaag herinner ik de verhalen van mijn neef. De huisarts die niet de diagnose ontstoken blindedarm stelt waarbij vele uren later toch met een rotgang naar het ziekenhuis gereden moet worden. Potverdorie het zal toch niet!? Ik wil internet raadplegen maar het zal mijn bezorgdheid alleen maar groter maken. Mijn inwendige strijd wordt alleen maar heviger en ik besluit toch te gaan zoeken naar de symptomen. Pijn in de buik net onder de navel, trekken bij het lopen met het rechter been en misselijkheid. Gelukkig hij is niet misselijk maar de symptomen zijn er.
Ik besluit mama te laten sporten en een half uurtje te starten met werken. Totdat Ezra om een emmer vraagt. Hij is misselijk en de pijn in zijn buik neemt toe. Hij kreunt af en toe licht en dat is niet fijn om te horen. Doet het erg pijn vraag ik. Het is meer een irritant gevoel en als ik vraag hoe groot de pijn is op een schaal van één op tien geeft hij als antwoord twee. Mijn vraag aan hem is waarom hij dan toch zo kreunt.
Omdat hij nu ook misselijk is besluit ik de sportschool te bellen om zijn moeder naar huis te laten komen. Ik denk dat het zo voor het weekend beter is de dokter te raadplegen. Het zal geen pretje zijn zo het weekend in te gaan constateer ik. Als Chantal eenmaal thuis is blijft ze er bij dat het een virusje is. Dat kan, zeg ik dan maar wat als het meer is dan een klein virusje, hoe gaan we dat dat dan in het weekend aanpakken vraag ik zonder te vertellen wat ik al wist en bevestigd kreeg via het internet
Als Ezra nog drie keer kreunt is een moederhart toch snel gebroken en we besluiten toch even de huisarts te bellen. De assistente is niet erg meewerkend. We draaien al een extra spreekuur dus er is weinig ruimte om Ezra langs te laten komen. Maar als we meer details over de klachten prijsgeven is ze toch bereid om ons langs te laten komen.
De tijd duurt voor Ezra een eeuwigheid tot kwart over twaalf. Hij moet nog een plasje doen maar is nog niet geweest. Dan stappen we maar zonder plas de auto in en rijden op verzoek van Ezra rustig naar de dokter toe omdat iedere hobbel pijn doet.
Dat treft, we kunnen bij dokter Jansen terecht. Deze huisarts heeft toch wel onze voorkeur en hij weet hoe Ezra is. Hoewel Ezra zich normaal niet makkelijk uitlaat is hij ditmaal ondanks de pijn vrij spraakzaam. Hij mag direct mee naar de behandelkamer waar een onderzoeksbed staat waar hij direct op mag gaan liggen. Hoe ben je hier gekomen vraagt de dokter, waarop Ezra antwoord met de auto. De dokter vraagt of de rit prettig was en of papa rustig heeft gereden. Papa reed rustig maar toch was het geen pretje antwoord hij. Waar heb je precies pijn Ezra? Een vraag die we deze dag nog vele malen gaan horen. Onder mijn navel en hij wijst naar de plek rechts onder zijn navel.
Na wat voelen, drukken, loslaten, kneden en betasten wil de arts niet wachten. Het is weekend staat voor de deur en hij kan het niet monitoren. Het buikvlies is niet hard maar verder heeft het alle schijn van een blindedarmontsteking. Geen risico, dus belt hij naar het Kennemer Gasthuis waar we direct naar toe gaan.
Met z’n drietjes lopen we bij de eerste hulp van het KG naar binnen. Tal nog steeds in haar sport outfit, Ezra in zijn shirt met lange mouwen, korte broek en zijn Adidas slippers. Welke sportbeoefenaar is zo niet ooit eens bij de EHBO naar binnen gewandeld.
Er zijn meerdere mensen voor ons maar toch is het Ezra die als eerst door de automatische schuifdeuren de spoedhulp binnen mag. Hij mag direct gaan liggen op de behandeltafel en voor hij het weet heeft hij een band om zijn bovenarm en staat er een wagentje met de benodigde instrumenten om bloed af te nemen klaar. Onder tussen vraagt men hem opnieuw waar de pijn precies zit en opnieuw geeft hij antwoord.
De naald zit niet goed voor een infuus, wel kan er bloed afgenomen worden. Infuus!? Moet hij blijven dan? Ezra is misselijk en heeft al een tijdje niets gegeten of gedronken. Bovendien heeft hij regelmatig moeten spugen en dat maakt het er niet beter op. Het broodje van die ochtend met het kopje thee is er al lang uit
Na opnieuw een onderzoek dat leek op die van de huisarts komt met tot de zelfde diagnose dat het veel weg heeft van een blindedarmontsteking. Een echo moet meer inzicht geven. Ezra krijgt een ziekenhuisbed om vervoerd te worden naar radiologie. Hoewel we ook hier niet de eerste zijn staat de deur al voor ons open. Dat de aanvraagbrief bij de spoedhulp is vergeten is ook geen probleem. De verpleegster weet het nummer en de brief kan later
De radiologe is in opleiding en zoekt 20 minuten naar de blindedarm. Soms kan ik iets opmaken van de rare beelden op het scherm maar meestal lijkt het wel een maanlandschap waar ze naar kijkt. Ze zoekt en zoekt maar kan de blindedarm niet vinden en ik ga me afvragen of zij niet toevallig blind is. Dan gaat ze het toch aan haar meerdere vragen. Ze gaan zoeken maar ook de ervaren man heeft geen benul waar dat ding zit. Maar de man heeft ervaring en moet constateren dat de blinde darm naar boven gedraaid zit en niet zichtbaar is omdat hij achter zijn leven zit. Niet abnormaal daar het een beweeglijk, doodlopend uitstulpsel is.
Teruggekomen bij de spoedhulp wordt toch een infuus gezet. Is het geen blindedarm dan willen we toch weten waar de pijn vandaan komt dus Erza wordt opgenomen. Ezra is bijzonder rustig en ondergaat alles gelaten en geeft het verplegend personeel netjes en regelmatig duidelijk antwoord, tenzij hem iets gevraagd wordt wat hem al ‘-tig’ keer gevraagd is. Zoals waar de pijn precies zit.
Dan komt uiteindelijk een chirurg nogmaals vragen waar de pijn zit, of hij misselijk is en opnieuw de vraag of het ritje in de auto naar het ziekenhuis een pretje was. Op de vraag waar de pijn zit zucht Ezra diep! Dan geeft de arts antwoord en stelt dat het voor 99% zeker om een ontstoken blindedarm gaat. Op de vraag wat het dan voor 1% anders kan zijn heeft hij ook een antwoord. Zijn blinde darm zit achter zijn lever gedraaid waardoor deze niet is te zien op de echo en men niet weet hoe hij er uit ziet. Een scan kan uitsluitsel geven maar de straling daarvan is zo groot dat de stralingsschade aan zijn testikels en vitale delen in de buik zo groot is dat een operatie minder schadelijk is. Daarbij is de kans zo klein dat het iets anders is nihil is of te wel 1%. Dus kiezen wij op aangeven van de voor opereren.
Ezra wordt naar zaal gebracht. Kamer 16 waar niemand anders ligt. Het sowieso heel rustig op de kinderafdeling. Kamer 16 is verre van modern en ziet er niet anders uit dan de kamers waar ik in mijn jeugd heb gelegen. Wel doen de kabelgoten met veel witte en groene stopcontacten modern aan. Er zijn verschillende computerpoorten en lan aansluitingen ingebouwd. Ook zuurstof kan gewoon uit de muur worden gehaald.
We worden netjes ontvangen door een verpleegkundige. Het is half vier en verteld nog even te doen wat ze kan doen want om vier uur stopt haar dienst. Om vier uur neemt haar collega het over. Ze heeft ervaring met pedagogie en gaat Ezra vertellen wat hem precies te wachten staan. Vind je het Eng Ezra, vraag ze. Daarop geeft hij een antwoord die wij al eerder van hem kregen. Ik zit in een rollercoaster, ik zit vast in de beugels die al omlaag zijn en ik kan er niet meer uit.
Dan komt er rust. We moeten wachten en wachten. Het is druk bij de OK’s en hier staan de deur niet open voor onze Ezra. Om vijf uur komen Ton en An nog even langs om gedag te zeggen. Om kwart voor zeven bellen we op verzoek van Ezra oma en opa met de vraag of ze even langs willen komen. Dit breekt de tijd en maakt het wachten wat aangenamer. Wel lopen oma en opa de kans dat Ezra in de tijd die ze nodig hebben bij het KG te komen dat hij gehaald wordt maar dat risico nemen ze graag.
Als oma en opa om half acht besluiten weer te gaan komt de verpleegster Ezra zijn bloeddruk opnemen en gaat het gebeuren. Samen met mama, papa en opa en oma rijden we het bed van de zaal terwijl Ezra met mama de weg door de gang naar de OK maakt gaat de rest via de lift naar beneden.
Ik rij met opa en oma mee naar huis , we zetten oma thuis af en rijden verder om het nodige te halen voor Ezra en mama. Mama mag blijven slapen. Dan haal ik bij Piet van Friet nog een patatje. Als ik aan kom is mama net naar de uitslaapzaal. Binnen drie kwartier was het allemaal achter de rug en is het een bewogen dag geworden waarbij je niets in de hand hebt en je geheel wordt geleefd. Mama slaapt bij Ezra in het ziekenhuis en ik doe het licht op de zaal uit en ga naar huis waar ik in een diepe slaap dommel.
Om acht uur krijg ik een sms-je dat ze wakker zijn. Ik doe wat huishoudelijke klusjes en koop een cadeau voor mijn dappere kerel. Als ik om tien uur in het ziekenhuis arriveer mag hij naar huis.
Wanneer ik dit schrijf is het dinsdag 1:30 uur en moet ik constateren dat het goed met hem gaat en ben ik trots en besef ik dat we toch een gelukkig gezin zijn en dat graag zo hopen te houden. Toch zijn we maar een mens van de dag en mankeren we zo maar iets.
