Mallorca 2010
‘s Middags half zes loop je nog in het drukke centrum van Palma te winkelen, 32 graden, licht bewolkt en helemaal in de vakantie sfeer. ‘s Nachts even over tweeën sta je weer met beide benen in het stukken koelere en bewolkte Nederland te wachten op je koffers met de terugkijkend op een geweldige vakantie in het land van de Campeon copa de mundial le FIFA 2010. Kleine tegenvaller,wij werden het niet.., CAMPEON!!!
Vrijdag 9 juli, twee dagen voor de grote finale van het wereldkampioenschap was het zover. Eindelijk weer richting Mallorca. Zelfde land, zelfde accommodatie, zelfde kamer althans dat dachten we. Het vertrek stond gepland ergens rond 22:00 uur. Er was die vrijdag nog genoeg tijd om verschillende dingen te doen, zoals drie koffers pakken en nog snel voor Ezra een uitshirt van het Nederlandselftal aan te schaffen. Kleding en attributen lagen al klaar maar zat alleen nog niet in de koffer. Voor twaalven stonden deze gepakt en gezakt ruim binnen de planning. Nog voor het pakken van de koffers stonden we bij SoccerWorld van Erwin Janssen voor de deur. Helaas was de ‘e’ op en Ezra wilde juist achter op zijn shirt Sneijder met nummer 10. De postbode zou die dag het gehele plakelftal komen brengen dus ons geduld werd ’s middags op de proef gesteld want hoe laat komt de postbode? Om drie uur nog geen postbode, wel Gerrit van Honschoten die een praatje aan het maken was met de uitbater van SoccerWorld. Dan alleen de 1 en de 0 achterop. Toen we na een half uur ouwehoeren met Gerrit met een shirt in een plastictas de zaak uit wilde lopen was daar net de postbode. Mazzel maar het werd allemaal wel wat penibel.
De vlucht verliep ondanks mijn bedenkingen over de uiterlijke staat van het interieur van het toestel en de bedenkingen die daardoor ontstaan over de technische staat prima. De balie van Hertz was bij aankomst in de aankomsthal nog vel verlicht en de administratie verliep vlot en soepel. Ondertussen had Tal alle koffers van de band weten te halen en waren we klaar om te vertrekken naar onze verblijfplaats, ons onderkomen voor de komende veertien dagen.
Ook de nachtelijke rit naar de zuid-west kant van het eiland verliep vlekkeloos. In de lobby van het hotel stonden twee ouder heren om nachtbrakers als ons op te vangen en in te checken. Er was echter één probleem kamer 817 en 819 zoals wij hadden aangevraagd waren comfortrooms en waren alleen voor ons toegankelijk na betaling van een meerprijs. Jammer dat dit niet geregeld is met de reisorganisatie en het reisbureau. Vorig jaar was dit echter geen probleem en was er geen upgrade nodig en werden deze kamer gewoon door het hotel toegewezen.
Na een korte nachtrust in een wat mindere bloedhete kamer en wat onderhandelen konden we de volgende dag toch onze intrek nemen in kamer 815. Snel even opfrissen, ontbijten, uitpakken en het pakken van de strandspullen konden we vertrekken richting Portals Vells ons Favoriete strandje op Mallorca. Zoals altijd werden we vriendelijk begroet door Ute, Jaime, Juana, Veronica, Juan Louise en de vertrouwde obers van het strandrestaurantje aan de zee in Portals Vells. Een restaurantje dat overigens dreigt te verdwijnen door politieke groene linkse meuk. Jawel ook in Spanje is zo een soort stelletje politieke afbraakbestuurders actief zoals hier groen linkse en PVDA. Dit soort mensen dat graag leeft in een grote stad ten koste van andere maar daar buiten direct van de natuur wil genieten waar andere graag samen gaan met deze natuur maar ook de kleine geneugte van de stad hebben zonder de natuur aan te tasten wat niet mogelijk is in hun groene socialistische ogen.
De volgende dag opnieuw op tijd op. Broodjes halen, ontbijten en de snelweg op. Ute woont even boven Santa Maria een rustig dorpje Consell geheten midden op het eiland waar het gezellig toeven is. Santa Maria was onze bestemming nadat we Ute uit Consell hadden opgehaald. Waar we eerder dit jaar de grote markten in Frankrijk niet konden vinden werden we hier getrakteerd op een middelgrote markt waar van alles en nog wat te koop werd aangeboden. Na ons bezoek aan deze mark hebben we een aantal vrienden van Ute leren kennen waaronder de broer van Jaime. We hebben daar heerlijk even kunnen zwemmen in een behoorlijk zwembad en ook deze mensen waren super gastvrij.
Natuurlijk stond deze zondag in het teken van de finale van het WK. Hiervoor gingen we eerst terug naar Peguera om vervolgens richting Cala D’or te vertrekken in een geheel Oranje outfit. De ringweg om Palma is prima te doen en mocht daar file staan is door de stad langs de kust een prima alternatief. Vanaf Palma is de helft van de route snelweg waarna je verschillende kleine dorpjes aan doet maar niet echt opschiet. We deden dan ook een dik uur over om Cala Dór te bereiken. Zeven jaar geleden vertoefde wij ook in Appartement Martha’s te Cala D’or en stukje bij beetje kwam de route dat nog geen snelweg was geworden weer boven al bleven enkele stukken me geheel onbekend. Toen eenmaal de borden met de route naar het fort in beeld kwamen was Martha’s weer zo gevonden.
De finale zagen we in de Saloon, een Nederlands eetcafe op Spaanse grond. Maar voordat de finale begon konden we hier genieten van een oer Nederlands saté met patat. Toen deze nog maar net op was kwamen de eerste gasten met oranje kleding aangelopen en voor we het wisten was het hele café oranje gekleurd. De afloop van de finale Nederland-Spanje kennen we allemaal. Hoewel we lekker op vakantie waren was de teleurstelling er niet minder om. Het was triest om op de terugweg hier en daar de Spaanse vlag tussen de autoruiten te zien wapperen.
Die maandag met een flinke kater en een diepe teleurstelling naar Playa de Palma een langs strand dat zich uitstrekt van El Aranal tot Can Pastilla. El Aranal is het uitgaanscentrum van de jeugd, Can Pastilla is meer voor de ouderen onder ons en de ingeburgerde Spanjaard. Niet met één kluit Nederlanders, Engels en Duitsers op een stukje strand van honderd meter dus precies goed voor ons.
Op zoek naar een krantje en een luchtbed voor Ezra die deze dag precies drie uur lang op druk bleef en een scheur over de naad het plezier vergalde en de teleurstelling van de vorige dag weer deed oplaaien. De kater was inmiddels wel verdwenen door het heerlijke warme weer met een heerlijk zwoel windje. Met z’n drietjes op het strand van Palma was toch even anders dan met de hele familie.
Op de hoek van Av de Bartomeu riutort/ Calle de Pollacra zit een gezellig, leuk eettentje. Niet te duur en redelijk tot goed eten. Iets beter dan de gemiddelde toeristen dat gewend is. Helaas moet je met z’n drieën gaan lopen slepen met tassen en dat was nu net waar wij geen zin in hadden vandaag. We hebben ons vermaakt met zon, zee en water en alleen het laatste is waar je je regelmatig in Nederland mee kan vermaken en in Spanje met deze drie. We bleven uiteindelijk lang hangen waardoor we redelijk laat weer bij ons appartement aan kwamen. Wat doperwten en aardappeltjes en een stukje vlees klaar gemaakt en toch nog heerlijk gegeten.
Die dinsdag waren ook Ron, Francien en hun kleinkind voorzien van vervoer en ook nu weer afgesproken op ons begeerde strandje op de zuid west punt van Mallorca. Ron en Francien moeten vanuit het oosten komen, een dik uur rijden. Natuurlijk doen we de grotten altijd even aan en natuurlijk vragen we ons nog steeds af hoe deze zijn ontstaan. Een zoektocht over het internet leert ons dat deze grot is ontstaan door mensen handen. De grote kathedraal is niet van lucht gebouwd. De grot is dus een steengroeve. Het mergelachtige steen werd hier voor een klein deel gewonnen en zo zijn deze grotten ontstaan. Ron Piraat maakt zijn kleinzoon Quinten nog steeds wijs dat Piet Mandenmaker en Sjaakie Kraaiennest, piraten van het eerste uur en de bemanning van Ron’s schip deze grotten als uitvalsbasis gebruikten. Natuurlijk is de vraag hoe lang Quinten deze shit nog gaat slikken. De humor en de lol die het met zich meebrengt is natuurlijk fantastisch. ’s Avonds eten we met ze allen en is het opnieuw een geweldige dag om niet te vergeten.
Woensdag doen we St. Jordi aan. We spreken af met Ron en Francien bij de jachthaven. We waren hier één keer eerder. Dit was in 2004, Juan leefde nog en wist ons veel te vertellen over het plaatsje en het hotel waar hij en Ute de huwelijksnacht doorbrachten. Het eilandje vlak voor de kust was militaire eigendom en Juan had daar gelegerd gezeten in zijn dienstjaren.
We reden zonder problemen naar St. Jordi. Alsof de tijd er zes jaar lang had stil gestaan, er was totaal niets veranderd. We dronken wat op een terras bij de jachthaven om vervolgens de auto te pakken om op het strand ten westen van de jachthaven te bezoeken. Een mooi en zeer druk strand gelegen aan een stuk bos, eigendom van verschillende hotels aan de dit stuk kuststrook. Ook hier wisten we ons prima te vermaken. Over zonnebaden hoef ik niet zoveel te vertellen maar het restaurantje wat we die avond op de terugreis aandeden was voortreffelijk. Niet iedere willekeurige toerist komt dit zomaar tegen. Enige nadeel was dat alles was gereserveerd maar de eigenaar ons toch toeliet waardoor hij in tijdnood leek te komen. Een beetje vreemde patser, die ondank de vele zon op dit eiland toch zonnebank bruin leek. Blouse open een haartjes er uit. Je kent ze wel. Maar eten was goed, de stijl en decoratie van het etablissement prefect maar de sfeer wat bedrukt. Ondanks dat toch een prima dag.
Donderdag voor de verandering weer naar ons geliefde strandje. We genieten er nog maar even van want voor je het weet is het weg. Dat krijgen we deze dag dan ook te horen. Jaime en zijn familie moeten van het strand met het restaurant. Ondanks de vele petities en steun van de vele bezoekers zullen ze er waarschijnlijk volgend jaar niet meer hun centen kunnen verdienen. Voor Ute ook een vreemde gewaarwording omdat iets waar ze al kwam voordat het überhaupt van haar vrienden was en dit restaurant toen al bezocht. Helaas maar ondanks dit nare nieuws wat we niet mogen laten merken aan de kinderen van Jaime laten we dit de vakantie pret niet drukken. ’s Avonds eten we weer gezellig met z’n allen en laat Francien een taart aanrukken die ze eerder besteld had. Één grote chocolademoorkop maar dan zonder chocolade. Het ding is gevuld met slagroom en niet op te krijgen. Het is de laatste dag dat we Ron, Francien en Quinten hier op het eiland ontmoeten. De stoelen en bedden zijn allang opgeruimd als we het strand verlaten. Ook wij doen even rustig aan. De komende dag staat in het teken van Ezra die graag een bij het zwembad ligt en inmiddels vrienden heeft gemaakt en daar graag mee wil spelen.
Na een dag bij het zwembad waar Ezra de hele dag heerlijk met zijn vakantievriend Tristan in het water heeft gelegen was het tijd voor een zaterdag cultureel doen. We haalde Ute op vanuit Consell en zette via de rondweg om Palma koers naar Valldamossa. Onderweg bleken we nog even een vogeltje meegepikt te hebben zoals we die hier ook kennen. Een flits en je bent in Spaje 300,00 euro lichter. Betaal je voor een bepaalde datum dan wordt automatisch via de website 50% korting verleend. Het is het zelfde als in Nederland maar korting klinkt toch leuker dan verhoging wanneer je niet binnen een bepaalde tijd betaald. Ik kan vertellen dat deze bepaalde tijd erg kort is. Gelukkig wisten we nog van niets en we konden de sfeer hierdoor niet vergallen.
Valldemossa is een schitterend dorpje met leuke winkeltjes en restaurantjes waar we ook die zelfde ochtend dankbaar gebruik van maakte. Niet te lang want de rit was nog maar pas begonnen. De westkust is bergachtig en de weggetjes smal, kronkelig en vooral erg gevaarlijk. Eenmaal hoog in de bergen, niet ver van het hoogste punt van Mallorca kwamen we bij het Embalse de Cuber en het Embalse de Gorg Blau. Twee grote meren waar de bevolking en het toerisme voor een klein gedeelte door van drinkwater worden voorzien. Laatst genoemde heeft een stuwdam waar het water via verschillende natuurlijke kanalen uitmond bij Torrent de Pareis een honderden meters diepe kloof nabij Sa Calobra. We parkeerde onze auto dan ook op een parkeerplaats bij Sa Calobra, aten daar wat en vervolgde de route naar Torrent de Pareis via tunnels en uitgehakte paden door de berg. Wat we daar te zien kregen is niet in woorden uit te leggen en niet direct op beeld vast te leggen omdat alles wat je om je heen ziet domweg indrukwekkende natuur is.
Het werd niet alleen een heel mooie rit maar ook vermoeiend. Lopen, inspannend rijden en opletten wisselde elkaar regelmatig af. Eenmaal bij de auto besloten we alleen nog een klooster in Lluc te bezoeken. Een erg commercieel opgezet gebeuren maar wanneer men daar de ogen voor sluit ook heel indrukwekkend oude Mallorciense cultuur. De rit vanaf het klooster naar Concell was nog erg lang. Blij waren we toen eindelijk weer bewoonde wereld zagen. We zette Ute af, reden via het Festivalpark nog even naar het aan de overkant liggende supermarktcomplex om daar appelmoes te scoren voor onze Ezra. Na een heerlijke Hollandse hap waren we wel voldaan en klaar ons bed op te zoeken.
Die Zondag reizen we voor de zoveelste keer af naar Jaime. Ezra krijgt contact met Hugo een kleinkind van Jaime. Ezra is niet altijd even sociaal maar de Nintendo DS doet in dit geval wonderen. We zwemmen wat. Zonnen wat, eten wat en rusten wat, wandelen wat en genieten. Er wordt weer illegaal kleding verkocht op het strand en Ezra speelt een partijtje voetbal. Hugo is Spanje en Ezra komt uit voor Nederland. Het is genieten, echt vakantie. Ook de volgende drie dagen worden genieten van het weer want we komen niet verder dan het zwembad. Althans Chantal en Ezra want ik haal iedere dag een krantje en neem een omweg door het schilderachtige Peguera en cala Fornells waar verschillende nationaliteiten hun oude dag slijten of gewoon genieten van hun vakantiehuisje.
Ezra brengt veel tijd door in het zwembad met Tristan. Alleen wordt het steeds drukker in het appartementencomplex en bij het zwembad gaat de irritatie groter worden. Handdoeken liggen steeds vroeger op de bedjes waardoor ook ik en Chantal ’s morgens steeds vroeger ga zwemmen om de beste bedjes toe te eigenen. Fransen met kinderen, gewapend met supersoakers terroriseren de mensen rond het zwembad. Als men er iets van durft te zeggen krijgt met een grote Franse bek. Gelukkig hadden we één van de goede plekjes en lagen we buiten het schotsveld anders had de final Nederland –Frankrijk geweest zo net aan het einde van de vakantie.
De laatste volledige dag vakantie was aangebroken en het afscheid met de familie van Jaime was nabij. In het verschiet nog een hele dag winkelen in Palma want onze vlucht vertrekt net even over twaalf richting Holland. We arriveren redelijk vroeg op het strand om volledig van de dag te kunnen genieten. Vandaag is Alex een ander kleinkind van Jaime en Juana op het strand. Alexandro is een stuk jonger dan Ezra maar niet verlegen, zeg maar brutaal en niet op zijn Spaanse mondje gevallen. Hij weet verschillende vreemde meiden voor zich te winnen door zijn blik en lach. Geweldig. Voor de foto neemt hij ook verschillende poses aan.
Na een dag zonnen gaan we eten met z’n allen, en het eten is weer voortreffelijk. Na het eten blijkt dat er een kano in de opslag ligt waar de kinderen vaak mee spelen. Veertien dagen op Mallorca en we hadden iedere dag op Portals Vells kunnen kanoën. Vergeten zegt Ute dan. Door de kano wordt het laat. Het restaurant sluit na het middag eten wat ze daar tot vijf uur tegen de avond doen. Om acht uur gaat het weer open voor het avond eten en de eerste gasten komen al in hun aller netste kleding aan voor een heerlijk hap. Het is ongelooflijk maar ook op de waterscooter komen mensen voor het eten. In wetsuit stappen ze van de scooter af en begeven zich naar de toiletten. De dames komen er in sexy jurkje, zwaar opgemaakt en met torren hoge hakken uit om een maaltijd voor de avond te nuttigen. Deze avond ook live muziek. Wat kan het leven toch mooi zijn. Als wij het strand verlaten is de feestverlichting al aan en wordt er nog lang door gefeest.
Thuisgekomen pakken we onze koffer in. Morgenochtend brengen we deze naar Ute en rijden dan door naar Palma om te gaan shoppen. Ezra speelt die avond met verschillende Nederlandse kinderen een partijtje voetbal en men merkt dat het echt de laatste avond is. Al deze Nederlanders nemen die volgende dag het vliegtuig naar huis en maken plaats voor nieuwe vakantiegangers.
’s Morgens checken we vroeg uit en pakken de auto richting Concell. We zetten de koffers bij Ute en nemen het treintje naar Palma. Het kleine station is vervangen door een groot terminal wanneer ik praat over het begrip van een eiland. Het is ondergronds en een aantal jaren geleden waren ze bezig met de bouw. Eenmaal boven staan we voor het centrum en voor de ingang van de parkeergarage waar we een jaar eerder stonden. We hebben geen wensen maar dat veranderd al snel als Chantal in de eerste de beste schoenenzaak een soort Allstars met hak tegenkomt die ze zo in Nederland niet verkopen en deze niet meer leverbaar zijn in haar maat. Ook Ute had geen wensen, maar misschien toch een nieuwe zonnebril. Het wordt toch zoeken naar de juiste winkel op zoek naar schoenen en een zonnebril. Ondertussen worden ook truitjes, hemdjes en bikini’s gepast. Heerlijk, wordt het toch een ouderwets dagje winkel. In tegenstelling tot de meeste mannen ben ik gek op winkelen met mijn vrouw.
Uiteindelijk komen we aan het eind van de dag in één van de laatste winkelstraten een winkel tegen die de schoenen in de maat van Chantal heeft. In een grote warenhuis scoren we daar ook nog even een zonnebril voor Ute en Chantal. Het aanbod om de bril Ute cadeau te geven slaat ze af. Dat wil ze niet en langer aandringen zou in ruzie uitmonden.
In de late middag rijden we met de trein terug naar Concell, pakken bij aankomst de auto bij het kleine stationnetje en gaan op zoek naar een restaurant. We belanden uiteindelijk opnieuw bij een hamburgerrestaurant in het Festivalpark waar we eerder aan het begin van de vakantie een maaltijd hadden genuttigd. Het einde van de vakantie nadert nu echt en dat geeft gemngde gevoelens want het was een geweldige vakantie hoewel we voor de zevende keer achtereen Mallorca aan doen.
Bij Ute thuis neem ik nog even een frisse douche. Kleed me aan en laad opnieuw de koffers in de auto. We nemen nu echt afscheid van Ute. We rijden de lange kant op waardoor Ute nog een tijdje zichtbaar is een steeds kleiner in de achteruitkijkspiegel wordt. Ezra en Chantal zwaaien nog een keer door het achterruit. Een laatste blik en als we de hoek omgaan verdwijnt ze uit het zicht. De rit naar het vliegveld verloop zonder problemen net als het inleveren van de auto bij de balie van Hertz. Als we de koffer willen inchecken krijgen we de vraag of we bij willen betalen of toch iets uit de koffer willen halen. Maar wat maakt het uit of ik 5 boeken in mijn handbagage doe of in mijn koffer die 2 kilo te zwaar is. Het gewicht dat mee moet in het toestel blijft het zelfde. We zijn gelukkig vroeg dus kies ik er voor om wat boeken uit mijn koffer haal. Volgend jaar een Ireader voor Chantal.
Eenmaal door de douane verloopt het verder gladjes en ook het toestel van Transavia blijkt uiteindelijk geen vertraging te hebben. De passagiers die met het andere vluchtnummer op de heenweg geen vertraging hadden hebben dat nu wel en zo is alles weer eerlijk verdeeld. Het toestel dat land is een toestel van Transavia en we hoeven ons dan ook niet druk te maken over de staat. Na een aantal uren landen we veilig op Schiphol en kunnen we ons weer voorbereiden op het werk.
