Tragisch!

Om mijn eigen motto: Heb nooit spijt van het geen je hebt gedaan, heb spijt van het geen je niet hebt gedaan niet te verloochenen was een andere spreuk zeer van toepassing om deze na te komen: Stel niet uit tot morgen wat je vandaag nog kan doen.

Als ergens een groot deel van mijn jeugd ligt dan is dat wel bij oom Rinus en tante El. Iedere Zaterdag en woensdagmiddag was het dikke pret met mijn neef Marco en nicht Bianca. Alles kon en alles mocht.

Op zondag werd er altijd wel een uitje gepland. Musea, pretparken of andere uitjes. Als het maar voor de kinderen was en als het financieel maar haalbaar was. What ever, ik mocht mee. Thuis was alles mogelijk, hutten bouwen op zolder, klussen, treinbanen, lego, playmobiel, verstoppetje, soldaatje spelen of verkleedpartijen je kon zo gek niet denken of het was mogelijk. En dat alles door het hele (gek)huis.

De klap kwam hard aan toen september 2006 slokdarmkanker werd geconstateerd bij Rinus. Maar hoop doet leven. Je denkt bij je zelf dat het niet zo’n vaart zal lopen. Maar we hebben het over kanker. Het woord dat vaak te pas en te onpas wordt gebruikt en waarvan menig mens, en vaak de jongere de betekenis niet kent. Maar iedereen komt er vroeg of laat een keer in zijn omgeving mee in aanraking en zal de betekenis vroeg of laat leren kennen.

Vanaf september heeft Rinus, zoals ze dat zo mooi zeggen een oneerlijke strijd gestreden. Zijn situatie verslechterde met de maand. 16 Maart, de verjaardag van Bianca zag ik Rinus voor het laatst. Hij was sterk vermagerd maar had nog steeds hoop dat ze zijn leven konden rekken.

De afgelopen weken verslechterde zijn situatie nog meer en wordt het ook steeds moeilijker om zon iemand te bezoeken. Zondag bedacht ik me mijn motto en kwam tot de conclusie dat ik langs moest. Zondag nam ik me dan ook voor om na Koninginnedag langs te gaan. Maar op Koninginnedag zelf werd mij gezegd: Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen.

Maandag avond heb ik de stap genomen om een bezoek te brengen. Wat ik zag was niet prettig, deed pijn maar het voelde goed dat ik er was en dat ik de stap genomen had. Mensen die tegen euthanasie zijn moeten nog maar eens goed nadenken en drie keer op hun achterhoofd krabben waar zij voor staan. Deze ziekte zover laten komen dat het mensonterend is. Dat is barbaars en middeleeuws. Een hand, wat onverstaanbaar gebrabbel van ontkenning en onwaarheden omdat woorden tekort schieten, een laatste blik is wat er rest voor ik de deur van de slaapkamer achter me sluit en neef Marco met zijn vader achter laat.

Dinsdagmorgen overleed mijn oom in het bijzijn van mijn neef, nicht en tante op veel te jonge leeftijd.

Door mijn ervaring van die avond brengt Chantal dinsdag morgen een bezoek aan haar 82 jarige oudoom. Deze had zaterdag op weg naar de kapper op de Zijlvest een hartaanval gekregen en was na verschillende malen reanimeren overgebracht naar het EG. Dinsdagmiddag, kort na haar bezoek is ook ome Henk overleden.

5 Weken geleden hebben we afscheid genomen van mijn 88 jarige oma. Maandag brengen we de middag door op Westerveld en zullen we de aula van het crematorium 2 keer bezoeken. Boven de 80 is het vervelend maar kan ik er meer dan vrede mee hebben. Met net 60 jaar en 2 kleinkinderen van 1 en 5 jaar en dan nog eens 1 op komst is deze leeftijd veel en veel te vroeg.