Wil in Memoriam
Hier staan we dan, zes jaar later. Zes jaar zonder jou. Je laatste woorden zijn nog altijd even vers in ons geheugen. Je sarcastische lach en grappen over roken, je spijt, je liefde, en vooral je zorgen over hoe je man verder zou moeten zonder jou.
“Als er iets met je vader gebeurt, dan hoeft het voor mij niet meer. Maar als mij iets overkomt, dan hoeft het voor je vader ook niet meer,” zei je. Je zou eens moeten weten hoe het nu is.
Hoe wonderbaarlijk dat we op 27 mei 2024, precies zes jaar na jouw besluit om niet meer verder te willen, de woning opleveren waar jullie bijna 25 jaar hebben gewoond. Tijdens het opruimen kwamen zoveel herinneringen naar boven. Je map van zorgbalans met de terminale verklaring en de zorg die je nog hebt ontvangen, de verslagen van de laatste dagen. Ik heb ze met veel emotie gelezen, vooral de delen over je zorgen voor je man, mijn vader.
Ik kan alleen maar zeggen: je wordt gemist. Vooral door de man die, in zijn steeds beperktere geheugen, steeds vaker bij je is.
