De Zomer Voorbij
Hij is weer voorbij die mooie zomer. Kinderen weer naar school en iedereen weer hard aan het werk om eens en voorgoed een einde te maken aan de ellendige recessie waar we uiteindelijk allemaal zelf de schuldige van zijn. Wil je er vanaf dan zal je met z’n allen moeten blijven consumeren.
Alles weer bij het ouden voor de één wel voor de ander niet. Zo eindigde voor mij in mei het bestaan van mijn voetbalvereniging Ripperda. De club met de slechte naam, bekent ver buiten de grenzen van onze provincie Noord-Holland. De club waar ik als baby in de wagen achter de bar stond om dat mijn moeder achter die zelfde bar hielp en mijn vader aan het voetballen was. Bij wijs van spreken dan want oma en opa waren van het zelfde cluppie dus oppas zat. Maar was die club wel zo slecht. Voor jou een vraag voor mij een weet. En natuurlijk ieder zijn mening. Ik ben er zelf wel even mee bezig geweest. Vele graven op Westerveld zullen hebben staan beven en menig lichaam is in zijn graf omgedraaid. Maar alles is vergankelijk, ook een voetbalclub! Dus na 38 jaar naar een andere vereniging om de nadagen van mijn toch al niet zo groots verlopen voetbal carrière te sluiten in geheel ander clubkleuren
Vakantie maakt dan een hoop goed. Het begint bijna traditie te worden maar opnieuw gekozen voor Mallorca. De foto’s worden eentonig, de verhalen saai en de vakantie zelf een uitje. Niets is minder waar. We vinden Mallorca nog steeds geweldig. En hoewel we ieder jaar zeggen dat het de laatste keer is komen we al vrij snel na ons vertrek van het altijd zonnige Mallorca terug op deze beslissing. Want wat wil je nog meer, 2 uur van huis zon, zee en strand op een eiland dat ondanks het grote toeristische karakter nog zoveel mooie plekjes herbergt. Bovendien zijn tradities er om in stand gehouden te worden. Aan de andere kant tradities moeten doorbroken worden anders zal er nooit vernieuwing zijn. Met beide stellingen kan ik het wel vinden.
Na 2 weken terug in Nederland zonder een dag strandweer gingen we opnieuw naar het buitenland. Dit keer met de auto naar Frankrijk waar de mensen die je cadeau krijgt zodra je een relatie aan gaat, of te wel mijn schoonouders een leuk boerderijtje hadden gehuurd. Dit naar aanleiding van hun 40 jarige huwelijk. De auto bij mijn vakkundige vriend neergezet voor een check up en algehele analyse. Niet helemaal waar want aangezien ik papiertje automonteur zelf op zak heb weet ik zelf wel zo’n beetje wat er scheelt. De APK had ik net achter de rug alleen zegt dat helemaal niets. Lees een eerder blog van mij op Hyves. Het volle vertrouwen in de auto was ver te zoeken. Dus 100% goed en anders niet naar Frankrijk.
Nieuwe schokbrekers, wat ophangingen, wat nieuwe rubbertjes en het zou goed zijn. Altijd al in rubbers gelooft. Neem een goed rubbertje en heb vertrouwen. Waar het niet dat ik op Mallorca de droom had dat ik stil zou komen te staan met een lekke radiateur. Waarschijnlijk naar aanleiding van een krantenbericht in de Telegraaf wat ik die dag gelezen had. Bij thuiskomst van Mallorca waren de woorden van mijn vakkundige maat dan ook. Deze auto is motorisch 100% in orde. Wat betreft weggedrag 100% in orde. Geen truck die hem van de weg krijgt. Maar.., was mijn vraag. Ik ken mijn maat langer dan mijn vrouw, vertrouwde hem toe aan mijn nicht en zijn mijn zoon en zijn zoon achterneven. Wie had dat gedacht, ik ken hem als mijn broekzak dus zei ik, “maar”. Zijn antwoord; “Je radiateur zweet”. Nou zweet ik zelf ook nog wel eens maar om nou 900 kilometer richting Frankrijk te gaan zitten zweten omdat de airco niet aan mag omdat het gevaar bestaat dat de radiateur scheurt door de zware arbeid van de motor. Want hoe koeler het in de auto is, hoe warmer het is onder de motorkap. En die angst dat wordt gutsen onder de oksels dus repareren die hap. Uiteindelijk waren dat de kosten niet eens.
Uiteindelijk was daar het moment. Gepakt en bezakt richting Frankrijk. Vrijdag 7 augustus de dag voor zwarte zaterdag de dag waarop het in Nederland zwarte vrijdag leek. TomTom geeft aan A4 richting Breda/Antwerpen. Ik kies A2 Maastricht/Luik. Uit ervaring kies ik deze route daar ik regelmatig op vrijdag op de A4 in de file sta. De A2 is opgebroken, het is vakantie dus welke zak neemt deze weg. Lekker relaxed met 90 km/h naar Maastricht en dan gas op de plank zij het niet dat Ezra bij Vinkeveen aangeeft dat hij moet plassen. Breukelen, groot tankstation, schone toiletten daar gaan we er af. Nog voor Breukelen geeft de verkeersinformatie op TomTom aan dat er een ongeluk is gebeurd en dat we 20 minuten vertraging oplopen. Nog geen 5 minuten laten staan we zo vast als een huis. Het nieuws op de radio meldt dat het gaat om een ongeluk op de andere rijbaan maar door kijkers op onze rijbaan is er file ontstaan. Wat een mafketels die Nederlanders. Geen enkel besef wat ze achterliggers aandoen.
Als we met een slakke tempo de pomp bij Breukelen in het vizier krijgen is de aandrang van Ezra spontaan verdwenen. Voorbij Vianen ben ik het helemaal zat. Het is inmiddels half twee, ruim twee uur onderweg en nog geen 50 kilometer van huis. Wat een kutland! Ik besluit de weg af te gaan en een boterham te eten. Ezra plassen tegen een boom en binnendoor weer de snelweg op. Hoewel de ene na de andere vertraging zich op de TomTom aanmeldt karren we uiteindelijk toch aardig door. Half drie naderen we Maasbracht waar het opnieuw vanachter uit de auto klinkt dat er een plasstop gemaakt moet worden. Eindelijk een echte grote plas na 2 kleine plasjes van een aantal druppels van nog geen 1cc.
Met vol gas de snelweg weer op als net voor de Maasbrug bij Wessem op de linkerbaan het gaspedaal naar de grond zakt. Met ervaren stuurmanskunst weet ik tussen 2 vrachtwagens door de auto tot stilstand te brengen op een stuk vluchtstrook tussen de wegversmalling van de brug waar geen vluchtstrook aanwezig is en een oprit die nog geen 30 meter voor de brug stopt. Mijn eiland maar zeker geen veilige haven. De ANWB regelt via Rijkswaterstaat een autoambu en zodra we veilig staan met de auto regelen zij de wegenwacht.
De berger zet ons in Maasbracht bij een ANWB steunpunt, het is weliswaar gesloten of beter gezegd niemand aanwezig maar des te makkelijker is het om de wegenwacht hier naar toe te sturen. Maar daar komen we bedrogen uit. De telefoniste kent het steunpunt niet en na 20 minuten hebben de berger en ik haar uitgelegd waar dit stukje ANWB zich precies bevind. Als ANWB straatbordjes en wegenaanduiding hier al ver zijn te zoeken zit je echt in een uithoek. De wegenwacht arriveert snel ter plaatsen en ook hij constateert net als ik een gebroken gaskabeltje. Alleen dit verschil, hij heeft gereedschap. Als we eenmaal door hebben hoe de constructie in elkaar steekt kan hij een noodkabel aanleggen wat uiteindelijk ook lukt en we weer gezellig de weg op kunnen. Gezellig, want wat kon er nu immers nog gebeuren!
Idee was een hotel ergens voorbij Dyon waar ook een hapje gedaan zou worden, nu deden we een hapje bij Alberts Corner (AC) even voorbij Luik waar we 6 jaar eerder om 7 uur ’s morgens voor de deur stonden te wachten en we uiteindelijk aan het einde van de dag Zuid Frankrijk bereikte. Dit met een oude Peugeot waar mijn vader overigens nog steeds in rijdt en inmiddels 17 jaar oud is en dit ZONDER MORREN!!! Even voor Metz nemen we een hotel en de volgende dag rijden we fris en zonder problemen naar onze bestemming Seurre. We treffen daar de gehele familie in een karakteristieke boerderij. In de tuin zo groot dat vliegeren er geen probleem was een groot zwembad. In een stille maar schitterende omgeving hebben we ons daar dan ook prima vermaakt.
De terugreis ging zonder problemen maar je moet je irriteren en dat doe ik dan ook. Sleurhutten en nog eens sleurhutten. Allemaal met zo mooie gele plaat achterop met in het blauwe plaatsje uiterst links omgeven door 12 sterren de letters NL. Op een enkele sleurhut na allemaal Nederlanders. Sleurhutten.., waardeloze dingen. Wie gaat er nu met zo’n ding op vakantie. Het slingert, het wipt en het schokt. Levensgevaarlijk en het zou verboden moeten worden met zo’n ding de weg op te mogen. Als je met een vrachtwagen 2 zandkorrels op je bumper hebt liggen of er hangt een strootje op je bumper wordt je aangeslagen voor 200,00 boete voor afvallende lading. Je word verplicht een net of afdekzeil te regelen anders mag je niet verder toeren. Maar die zakkenwassers met zo’n slingerende sleurthut mogen wel gewoon de weg op. Vaak nog met een B zonder E rijbewijs. Krommer kan het niet.
Uiteindelijk zijn we daar waar we vandaan kwamen .., THUIS. Home zweet home. Kind naar school, pa op de bank in de duck out van HFC EDO en moeders weer naar haar sportschool. Overdag werken om volgend jaar weer de zelfde irritaties op te zoeken. Maar voorlopig zitten al die irritaties in de knie. Dik en opgezwollen. Dus ff rust en mijn verhaal doen op Hyves.
