Crematie Plechtigheid Johan
Johan.., Papa.., Opa
- Bedankt Mijn Vriend – André Hazes, André Hazes Jr.
- Alsof Je Bij Me Bent – Gerard Joling
Lieve familie en vrienden
Fijn dat jullie hier zijn om afscheid te nemen van Johan.., mijn vader.., mijn vriend.., en de opa van Ezra. En natuurlijk niet te vergeten, de schoonvader van mijn lieve vrouw, Chantal.
Ik heb gekozen voor deze setting.., in een informele sfeer.., omdat dit precies is wie mijn vader was en wat hij wilde. Gezelligheid, onder de mensen, knus, en het liefst buitenshuis. Over deze dag, waarvan iedereen weet dat hij ooit zal komen, viel met hem niet te praten. “Doe maar net als je moeder, en niet te veel mensen…” Dat was alles wat je erover wilde zeggen. Jij ging er vanuit dat Ik afscheid van jou neem en daar zou jij zelf niets van merken of meemaken. Geloven in een hiernamaals deed jij namelijk niet.
Toch liet jij vrij snel na het overlijden van mijn moeder weten dat jij weer eens slecht had geslapen, omdat mijn moeder weer langs was geweest. Vandaar het nummer van Gerard Joling, Alsof je bij me bent, één van de liedjes die jij regelmatig in je autootje afspeelde toen dat nog kon.
Johan en Wil
Lieve pap.., Lieve vriend!
Zondagavond 19 januari, rond tien voor half zes, piepte je er dan toch nog even onverwacht snel tussenuit. Twintig minuten daarvoor fluisterde ik in je oor dat het goed was. “Ik ga even wat drinken met Chantal en Marco. Mocht je er tussenuit knijpen…, we geloven er niet in, maar doe dan de groeten aan mam, mocht je haar tegenkomen. Ben je er straks nog, dan praten we verder.” Niet veel later was jij er niet meer. Je handen nog warm, maar je lichaam was leeg en je gezicht grauw. Mijn afscheid was die avond, toen ik je waste en je je laatste kleren aantrok.
Wat achterblijft is een gat, een groot gapend gat met alleen maar mooie waardevolle herinneringen. Het zijn er zoveel dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Ik herschrijf mijn speech al voor de zoveelste keer deze week, maar ik moet nu definitief iets gaan zeggen.
Prominent aanwezig in mijn herinneringen is jouw werk. Het venten van deur tot deur, je freesmachines, je auto’s die nooit lang eigendom bleven en natuurlijk je vrachtwagens. Die stonden vroeger nog geparkeerd in de omgeving van de Vijfhoek. Een ouderwets buurtje vol detailhandel, discotheek De Sound, en jouw kantoor: café De Vijfhoek, waar menig uurtje werd doorgebracht. Ik hoor het nog: de voetstappen van jouw klompen, je doordringende fluitje, waarmee je al van verre aankondigde dat je er weer was. Je wagen stond geparkeerd op de Voldersgracht. Aan het toontje in je fluitje kon ik meteen opmaken of je iets had verdiend, of dat je geen “joosie” had gehad. Ik heb dat woord opgezocht bij oude Joodse handelstermen, maar ik kon het nergens vinden.
Café Piet van Roon, later Café Marktzicht, op de Botermarkt. Daar deed je in de vroege ochtend je bakkie koffie, tussen verplegend personeel aan het bier, net uit de nachtdienst. En daar, op diezelfde Botermarkt, in hetzelfde koffiehuis, kreeg je verkering met mijn moeder. Of denk aan het Hof van Holland op het Rembrandtplein in Amsterdam, Café Monico, en Koffiehuis Jan Sint in Huizen. Eén conclusie staat vast: thuis zat je niet graag.
Geld interesseerde je niet. “OP=OP” was jouw motto. Maar zover kwam het nooit, want je zorgde er altijd voor dat er genoeg was. Jij zorgde goed voor jezelf, voor je vrouw, en zeker ook voor mij. Voor lul liep ik niet rond. Alles wat ik droeg, had een merkje: Nike, Lacoste… als mijn moeder het mooi vond, werd het voor mij gekocht. “Ah joh, geef mij even een meier,” zei ze dan. En zodra de zon scheen, zaten we op het strand. De Branding en Lido op Bloemendaal: een ijsje, een cola of een patatje – even vragen, en ik mocht het aan de bar halen. Betalen? Dat werd allemaal opgeschreven en later betaald. Later verplaatsten we ons naar Zandvoort, waar het er net zo aan toe ging. Daar kon Kelly, je geliefde hond, ook heerlijk vrij rondrennen.
Benidorm, meerdere malen met kerst naar Gran Canaria, Málaga en veel later ieder jaar naar Mallorca. En niet te vergeten de “we zien wel waar we eindigen-reizen” met Ron en Francien en kinderen. Die keer in Lugano, toen de rooitjes de zak uitvlogen en OP=OP iets te dicht bij kwam, is denk ik wel de enige keer dat ik je over geld heb horen morren.
Als we thuis waren, verzonnen we wel iets om weg te komen. Koffie drinken bij Henk en Nel (opa en oma) of spontaan langs op de koffie bij Ron en Francien of andersom, nou nog eentje dan. Ons leven bestond uit gezelligheid. En als mensen denken dat jullie dit allemaal samen deden: ik ging regelmatig mee op tour.
Jouw geliefde club Ripperda. Je maakte deel uit van een prominent, berucht elftal. Elke zondag was een feest, en zelfs nu nog wordt er over deze tijd gesproken. Want het was een fantastische tijd. Totdat mam steeds slechter werd. Toen kreeg je het moeilijk. Nog steeds veel op stap met je grootste vriendin. Je kreeg er wel eentje bij…, Anneke. Die kutspier nam je ook op sleeptouw. Maar jij vermaakte je, al werd er regelmatig tegen je gezegd: “JOHHH, lul niet zo slap!”
Je Hanomag, Mercede 813, Renault Saviem of Volvo – ik zou niet meer weten welk merk het geweest moet zijn, je had er zoveel. Het dashboardkastje lag vol met cassettebandjes. Maar in je cassettedeck zat standaard een bandje met Arne Jansen’s Meeuw in de wind, Rob de Nijs’ Het werd zomer (“Ik was zestien, jij achtentwintig, waar ik op die leeftijd mijn eigen gedachten had”), en Het dorp van Wim Sonneveld. Toen ik zo rond, inderdaad, mijn zestiende met jou mee ging werken en jij uit de auto stapte om te venten en ik even mocht blijven zitten, realiseerde ik mij bij laatstgenoemd nummer hoe gelukkig het leven toen al was en hoe ik er later op terug zou kijken.
- Het Dorp – Wim Sonneveld
Pap,
Ik was niet je enige vriend. Je kreeg er nog een vriendje bij. Op 17 mei 2002 werd je opa van je enige kleinkind. Een jongen en wat was je trots. Vanaf die dag werd alles anders maar ik denk dat hij dit zelf wel kan uitleggen.
Afscheid Johan, Ezra spreekt opa toe.
Ezra Kleinzoon van Johan
Het afgelopen jaar was moeilijk om te zien dat je steeds minder van je favoriete dingen kon doen. Maar nu is het voorbij en heb je rust. Al geloof ik er niet in, hoop ik nu toch dat je bij oma bent.
Ik hoop de herinneringen aan de laatste maanden snel weer te ruilen voor alle andere, samen met pap aan het werk, wandelen, rennen en vliegtuigen kijken op Schiphol, de vakanties, de stranddagen, en het scheppen op het strand. En alle, en dan bedoel ik ook alle voetbalwedstrijden die ik heb gespeeld waar jij langs de lijn stond.
Zelfs als ik je niet kon vinden wist ik dat je er stond, want dan hoorde ik je fluitje. Dat zelfde fluitje wat je mij had geleerd op vakantie, zodat we oma konden pesten met de fluitketel.
Dank je wel voor alle herinneringen.
Dank je wel Ezra, je betekende veel voor opa. Je universitaire opleiding zij hem niet zo veel. Als je met je opleiding maar goed voor jezelf kon zorgen. Dat vond hij belangrijk.
Dat “voor jezelf zorgen” meer is dan werken en geld verdienen, is de afgelopen jaren wel duidelijk geworden. Na het overlijden van mama ben je haar ontzettend gaan missen. Niet alleen in liefde en emotionele verbondenheid, maar ook in praktische zin. Koken, boodschappen doen, en de rol die zij had in jouw leven lieten een leegte achter. Veel van haar taken in het huishouden heb je naast je werk overgenomen. Werken deed je overigens tot je 81ste
Totdat ik zei dat het echt genoeg was. Het volgende nummer van André Hazes draaide je ook regelmatig in je zwarte VW Golf, waarvan je helaas niet lang hebt kunnen genieten. De tekst heb ik altijd op verschillende manieren geïnterpreteerd, maar ik heb je er eigenlijk nooit echt naar gevraagd.
- Sorry – André Hazes
Pap ik ga je missen
Sinds 2018 deden we alles samen. We bleven ondanks je hoge leeftijd samen werken. We namen je mee naar Ibiza, en samen met Ton en zijn dochter ging ik met jou naar Mallorca om bij Ute op bezoek te gaan. Je had het naar je zin, maar vaak was het verdriet groter dan het plezier dat je uit de momenten kon halen. De afgelopen zesenhalf jaar trok ons gezin je erdoorheen. Twee keer per week dineerde je bij ons, en als het Francien uitkwam, schoof je bij haar en Ron aan. Samen zorgden we ervoor dat je niet alleen was.
Toch waren er ook momenten waarvan je écht genoot, ondanks je verdriet en je haperende brein. Zoals die keer dat je met Brenda spontaan naar het Bloemendaalse strand ging. Heerlijk, met een biertje en wijn op een grote handdoek, feest vieren met de volgende generatie. Dat verhaal komt nog vaak terug in gesprekken. Of de momenten dat je met Gerrit op een terras aan de Botermarkt zat, genietend van het gezelschap en de omgeving. Het waren die eenvoudige momenten die je nog geluk brachten.
Zelf denk ik vaak terug aan een moment in Overath, een plaatsje in Duitsland. Jij, Ron en ik zaten samen op een terras na het werk. Jij dronk je fluitje bier samen met Ron, de heerlijke ongedwongen sfeer en de humor ouderwets vermakelijk. “Nog eentje dan?” Het was een tijd die aan vroeger deed denken, maar met het besef dat deze momenten nooit meer terug zullen komen. Ik heb dat moment bewust gepakt en het is vastgelegd op de digitale gevoelige plaat. Het is een herinnering die ik zal koesteren, altijd.
Je hebt het leven geproefd, en je hebt het geleefd. Ook in de tijd dat ik er nog niet was, wist je het leven intens te raken. Je was niet de ideale schoonzoon – dat schijn je te erven of zit blijkbaar in de genen. Ik heb in ieder geval nooit op mijn bruiloft mijn schoonmoeder ten dans gevraagd, haar kont vastgepakt en tegen me aangedrukt om eens een lekker potje te gaan slijpen, zoals jij ooit deed. En ik hoefde nooit door vrienden naar huis gedragen te worden, want ik ben altijd de BOB geweest, en dat ben ik nog steeds. Nee, van jou heb ik de goede dingen meegekregen: hoe je met een zekere charme en humor het leven tegemoet trad. Maar, een stropdas om bij het voorstellen bij je schoonouders had een wijze raad van jou aan mij kunnen zijn. Een gemiste kans en ik had vast niet zo zenuwachtig geweest alhoewel ik niet kan knopen.
Pap, je was een charmeur. Een goedzak, een lieverd, en vooral een behulpzame vent. Je wist mensen te raken. Zelfs in het verzorgingshuis kreeg je een groot deel van de verzorging op jouw hand met je innemende uitstraling en je lieve glimlach die ik zelf heb gemist maar steeds vaker zie in de afgelopen week toegezonden foto’s van verzorgers. Ik denk dat er weinig mensen zijn die zoveel personeel een traantje kan laten wegpinken bij hun overlijden.
Hoe dan ook voor mij was het een hele moeilijk zware tijd om jou van een sterke wilskrachtige kerel te zien veranderen in steeds meer hulpbehoevende man. Steeds meer miste ik ons samen zijn. Onze gewoontes, onze routines en onze rituelen en niet te vergeten onze gesprekken.
Vooral de laatste dagen van jouw leven deden intens pijn. Je zo te zien liggen op een manier die je verafschuwde. Ik heb gedaan wat in mijn vermogen lag met alles wat ik deed. Ik ben trots op wie je was, hoe we het hebben aangepakt. Ik hoop dat je het geluk met mijn moeder hebt terug gevonden. De gedachten alleen al geeft mij rust en hoop.
Ik hou van jou. Dikke knuffel van je allerbeste Vriend
- Door De Wind – Stef Bos
Pauze – Geef aan dat er tot ongeveer 10.50 uur gelegenheid is met elkaar te praten/herinneringen te delen met koffie/thee en kano’s + banketbakkerskoekjes
- Kim geeft aan dat het afscheid van Johan in de lounge wordt afgerond met laatste muziekstuk
Men brengt een laatste groet aan Johan door in het pad naar de deuren van de lounge te staan. Jane en Kim maken ruimte en zetten samen met Michael, Chantal en Ezra? Johan over op de rijdende baar
- Le Professionnel – Chi Mai (Hollywood Pictures Orchestra)
1 comment
Johan Meijer
Mooi en indrukwekkend geschreven Mike.