Sirata Beach Resort
Het was een erg lange en vermoeiende dag geweest om in Amerika en op de plaats van bestemming te komen. Daarom besloten we vandaag te acclimatiseren en de boel in de buurt eens te gaan verkennen. Als eerst wil je weten in wat voor Hotel je terecht bent gekomen en wil je graag een beetje op de hoogte zijn wat er zoal te doen is en wat de algemene regels zijn. Ezra was vooral nieuwsgierig naar de zwembaden. Dit bleken er drie te zijn. Niet te groot maar waarvan drie van de twee verwarmd zijn. Hoewel de zon heerlijk schijnt en er een aangename temperatuur van rond de 23 graden heerst, koelt het ’s avonds na zonsondergang snel af waardoor de watertemperatuur niet echt kan opwarmen. Een verwarmd zwembad is dus geen overbodige luxe. Vandaag de 21ste is ook nog eens de kortste dag, ik verheug me vandaag dan ook op het feit dat vanaf vandaag de dagen weer gaan lengen.
Chantal en ik wilde het strand, even als het zwembad dat nog geen 100 meter vanaf onze suite verwijderd is ook wel even bekijken. De zee doet hier aan als onze eigen Noordzee. De kleur en het geluid van de lange golfslag doen exact het zelfde aan. Anders dan de kleur en het geluid van de Middellandse zee met zijn kortere golfslag. Het zand van de stranden is wat fijner van structuur dan die van de Nederlandse stranden en zijn bovendien mooi breed. Ik ben niet helemaal op de hoogte maar de eilandjes waar we op zitten lijken grote brede zandbanken zoals ook Haarlem er gedeeltelijk op één is gebouwd en onze Waddeneilanden een voorbeeld is.
Het hotel zelf blijkt met recht een resort. Het is groot, net zoals hier alles groot is zonder enige uitzondering. Eten, drinken, auto’s, noem het maar op en het valt in het niets bij onze eigen Europese gewoontes, gebruiksmiddelen en consumptie goederen. Groot, vreemd maar wel geweldig.
Uiteindelijk besloten we een bedje te pakken bij het zwembad aan het strand. Hier vang je de meeste zonnestralen op, het zwembad is kleiner dan het zwembad dat midden in het resort ligt maar is warmer en prettiger zwemmen. Het was dan ook niet de kou die reden gaf om na een lange tijd het zwembad een keer uit te komen maar de verschrompelde huid om de vingers die deed denken aan het oplossen er van. Om vier uur koelde het iets af en trokken we ons terug in onze hotelkamer om te genieten van een lekker kop thee, een warme douche en wat lekkers.
Nog voor het donker zijn we naar Saint Petersburg gereden om te kijken of we daar iets konden eten. Het centrum was uitgestorven. Zoals Haarlem op een zeer stille zondag. Nadat we de auto geparkeerd hadden in een van de vele parkeergarages die overigens stuk voor stuk verlaten leken gingen we op zoek naar een leuk restaurantje om te eten. De stad deed verlaten aan, de gedachte in een vreemde stad in Amerika te zijn en straks in het donker een verlaten parkeergarage te betreden deed mij geen goed. Chantal was zichzelf van geen kwaad bewust en vertelde mij nog er niet als toeristen op te vallen omdat het verschrikkelijk stil was. Mijzelf was een heel andere mening aangedaan. Ik heb er geen problemen mee om ‘s nachts om half drie, alleen in het centrum van Amsterdam rond te banjeren. Maar om hier in het donker, in een vreemde stad in het donker zo’n parkeergarage te betreden gaf mij geen goed gevoel. De maag knorde al een beetje, dus eerst een hapje eten was misschien ook niet een verkeerd idee. Helaas was er niet veel aan restaurantjes te vinden dus ondanks het slechte gevoel toch een klein beetje teleurgesteld van het kleine aanbod van eetgelegenheden. Na nog wat door Saint Petersburg te hebben gereden keerde we terug naar het Hotel waar we in het restaurant van het Hotel een maaltijd nuttigden waar Ezra niet echt over was te spreken. Alleen vragen wij ons als ouders af wanneer hij dat in het buitenland eigenlijk wel doet.
