Een rustig weekend

Heerlijk.., het is weekend. Wat klussen in huis, kleren voor de kleine kopen en dan komt vrouw lief ook wel met iets nieuws thuis. Nee.., alles gaat zijn gangetje.

Zondag nog eventjes met de kleine lekker blijven liggen terwijl moeders in de sportschool de kilootjes er af sport. Om 13.00 uur naar het sportveld om een balletje te trappen. Zoon mee, vrouw mee. Stukje rijden naar Zwanenburg want vandaag spelen we uit.

Warming up zoals vele niet doen want het is immers de laagste klasse die er is. Maar een warming up kan geen kwaad dus voor mij altijd een warming up. Als je dan 15 minuten in het veld staat weet je vaak al welke richting het op gaat. Hoe de koppies staan, voel je de inzet en kijk je of je de jongens mee kan krijgen een tandje hoger te spelen. Ja.., ook in een lage klasse.

Dan gaat het wat feller, zeker als de tegenstander loopt te zeiken. Allemaal jonge jongens van net 20 die zich meer voor die klasse moeten schamen dan de jongens in ons elftal. Gemiddelde leeftijd rond de 43. Een enkeling die het gemiddelde omlaag haalt. Weer een ander die tegen de 60 loopt. Dat maakt niets uit als het maar gezellig is. “Fel er in”, dat is het motto en dan kan het wel is mis gaan.

Hoe het mis is gegaan weet ik niet maar mij rechter teen sloeg links af. Stijf naar boven en geen beweging in te krijgen. Uit de kom vertel ik die jongens direct. De pezen en spieren voelen als elastiekjes zo gespannen staat het. Nog even langs bij de verzorger van Zwanenburg 1. “Ga jij maar even in het ziekenhuis langs, jongen dat staat niet helemaal zo als het hoort. “Nee” antwoord ik en het voelt al helemaal niet zoals als het hoort. Geen pijn maar wel die spanning die tot boven in mijn wreef voelbaar is.

Omdat het niet echt pijn doet even mijn verzekeringspasje langs halen en mijn ziekenhuis gegevens. Ik was 3 weken geleden voor een kleine vrijwillige ingreep ook al in poliklinisch centrum langs geweest. Lijkt me makkelijk een scheelt tijd.

Veel ziekenhuizen in Haarlem vind je bijna niet meer. Alles mag en kan tegenwoordig poliklinisch. Ik meld me met vrouw en kind bij de eerste hulp. Nou ja, was niet de eerste maar mocht wel direct door naar radiologie voor een mooie foto. Direct terug naar de eerste hulp.

Het duurt zo’n anderhalf uur en ondertussen krijgt Chantal hoofdpijn dat zich in die tijd ontpopt tot een migraineaanval inclusief de misselijkheid. Er is in die tijd wel een kamer vrij maar geen bed of brancard .

Aha, dat bedoelen ze dus met een bedden tekort. Zelfs in een poliklinisch centrum hebben ze dus een bedden tekort. Tja een oude kennis die ik laatst sprak werkte in het Kennemer Gasthuis bij de beddencentrale en zat nu in de catering. Tja, als er geen bedden zijn wat moet je dan. Dan breng je koffie langs.

Na twee pogingen, heel veel pijn en in minder dan 30 seconden staat mijn teen weer recht en was de spanning verdwenen. Een bandje aan de grote teen en een bandje aan de teen er naast moet zorgen dat hij op zijn plaats blijft. Zo word ik naar huis gezonden en zal ik de komende twee weken door het leven gaan.

Vandaag, maandag 15 oktober word ik rond half zeven ’s avonds gebeld. Het is het Kennemer Gasthuis of ik nog even langs kan komen voor een controle foto. Zijn ze gister helemaal vergeten. Het kan wel goed voelen en er recht uitzien maar dat zegt niets. Toch netjes dat ze even bellen. Aan de andere kant slecht dat ze er niet 27 uur eerder aan hadden gedacht. Er zit ook nog eens een hele werkdag tussen.

Even snel richting Kennemer Gasthuis locatie noord. Zit zo goed als om de hoek. Een foto op radiologie wijst uit dat de teen weer zit zoals het hoort te zitten. Wel is er een stukje van het bot afgebroken zodat het spalkje geen overbodige luxe is. De teen kan gemakkelijk weer uit het gewrichtje schieten. 2 Weken niet voetballen. Lopen en werken is verder geen probleem. Het is verder wat dik en stijf maar dat is niet ongewoon. Ooit wel eens je enkel verrekt. Ik wel, dan is dit niets bijzonders.