Witte kiezels in de straat

Bij ons in de goot van de straat liggen witte kiezelsteentjes die achtergebleven zijn bij een of andere klus die gedaan is bij de buurman. Nu is Ezra helemaal gek op kiezels. Ze passen overal bij. De auto’s, Playmobil of Lego. Kleine steentjes zijn een verschrikkelijk leuke aanvulling op het plastic speelgoed. Ze staan immers ook op de verpakking van dit speelgoed om van het geheel een leuk kiekje te maken.

Eind vorige week kwam Ezra binnen met een steentje en de vraag of dit een krijtsteentje was. ‘Nee.., Ezra dat zijn kiezelsteentjes’ was mijn antwoord. ‘Maar papa, je kunt er toch ook mee krijten’ was zijn reactie. Als je kinderen hebt weet je dat dit soort discussies eindeloos door kunnen gaan. Verder heb ik er geen aandacht aan gegeven.

Vanmorgen stond ik klaar om naar mijn werk te gaan. De buurman stond vrolijk zijn auto te wassen. De buurman was die dag eerder teruggekeerd van zijn vakantie en met al het woestijnzand van de afgelopen dagen was de auto wel aan een wasbeurt toe. Na elkaar goedemorgen gewenst te hebben raakte wij in een kort gesprek met als onderwerp het wassen van de auto. Normaal zou hij naar de wasstraat gereden zijn op de Planetenlaan maar het was lekker weer en de combinatie zand en de harde borstels laten toch krassen in de lak achter. Ik liep met de buurman rond mijn eigen auto en liet de buurman de krassen aan de bestuurderszijde zien die veroorzaakt waren door de borstels van de wasstraat. Ik gebaarde de buurman ook even om de krassen aan de passagierszijde te komen bekijken en voor ik een woord kon uitbrengen zag ik met redelijk grote letters ‘Ezra’ in de lak gekerfd.

Geschrokken riep ik Chantal er bij om haar de naam van onze zoon in de lak van onze auto te laten zien. Ik vroeg haar of het misschien een vriend of vriendinnetje van Ezra geweest kon zijn die gister met de avondvierdaagse door de straat was gelopen. Want zoiets.., zoiets doet je eigen kind toch niet! Voordat Chantal antwoord kon geven herinnerde ik mij de discussie over het krijtsteentje. Tja, het was immers ook zijn handschrift. De discussie eerder die week was waarschijnlijk voor zijn gemoedsrust. Wat is het toch leuk als je kind leert schrijven.

’s Avonds heb ik met een eerder die dag gekochte cleaner en wax de hele auto gepoetst. Na een goede inspectie bleken de krassen redelijk diep maar niet dramatisch en waren al licht verdwenen toen ik die ochtend even snel wat wax er over heen haalde. De auto heeft de zon nog niet gezien maar ik weet zeker als hij morgen schijnt onze auto straalt als een zonnetje. Hij heeft nog niet zo geglommen. Wat een diamantje, wat een spiegeltje. Tja, ben blij dat de kapster morgen langs komt want ik zag direct dat ik zelf wel een knipbeurt kan gebruiken.