Roadtrip to Ibiza

Covid clean and vaccinated. Klaar om af te reizen naar Ibiza. En dat in deze coronatijd waarin de deltavariant hoogtij viert? We nemen niet de aangenomen gebruikelijke route naar Ibiza. We laten het vliegtuig voor wat het is en reizen met de auto. Want, wat als je een rib koopt en graag wat watersport op de Middellandse zee wilt beoefenen? Dan koppel je de trailer aan en rijd je de gehele combinatie naar Ibiza. Dat is sneller gezegd dan gedaan. Een rit van zo’n 17 uur door Nederland, België en Frankrijk. Eenmaal in Spanje vanaf Barcelona met de boot richting Ibiza. Een overtocht van nog eens zo’n 8 uur. Dat doe je niet even met je vrouw en je twee kleine kinderen op de achterbank, dan vraag je of een zwager bereid is om je te vergezellen.

Combinatie Toyota plus RIP op trailer

Vertrek op maandag

Het is maandag 19 juli als tegen 22.00 uur een afgeladen zwarte Toyota RAV4 de straat in rijdt. Achter de Toyota een trailer met daarop een rib. Een rib (Rigid Inflatable Boat) is een rubberboot met een verharde romp en/of bodem. Het is een donkerblauwe Brig Falcon 570 deluxe met een 115PK , 4 takt Honda buitenbordmotor. In eerste instantie kijk ik wat huiverig, we moeten het gehele gevaarte immers nog 1500 kilometer verplaatsen. Ik pak mijn rugtas met de hoogst nodige middelen die ik de komende dagen nodig zal hebben en neem plaats naast Daniel. We gaan het gewoon even doen.

Als we de A9 oprijden via IJmuiden omdat het Rotterpolderplein is afgesloten, begint het te schemeren. Google-maps wijst ons de snelste route over de A2, afslag Gorichem richting Breda. Tegen middernacht laten we Antwerpen achter ons en zetten koers naar Parijs over Brussel. Als ik het stuur overneem, is de laatste drie en een halfuur mij totaal ontgaan. Bij een tankstation voor de luchthaven Charles de Gaulle neem ik nog half bij kennis het stuur over. Het duurt niet lang voor ik volledig geconcentreerd ben. Een vreemde auto en een brede boot die het zicht naar achter moeilijk maakt.

Google-maps loodst ons door Parijs en als we de stad achter ons laten, volgt er nog een kleine omleiding. Dan is het tijd voor Daniel om te gaan slapen. Na vijf uur begint het langzaam drukker te worden op de weg. Voornamelijk truckers die hun zware vrachtwagens opstarten. Net als in Duitsland en Denemarken staan ook hier de zware transporten op de vluchtstrook. De rijtijdenwet verbiedt ze verder te rijden of er is geen plaats op de overvolle rustplaatsen. Dan komt de zon langzaam op en krijgen de donkere contouren eindelijk kleur en word ik bewust van de afstand die we inmiddels hebben afgelegd. Het is weer vier en halfuur later en we zitten inmiddels diep in Frankrijk als Daniel het stuur weer overneemt.

Het blijft rustig op de weg en langzaam maar zeker naderen we Montpellier. De omgeving is bergachtig. De brandstof in de tank begint langzaam maar zeker op te drogen. Daniel vraagt mij Google te raadplegen voor een tankstation aan de snelweg. Voor een pompstation zouden we de snelweg moeten verlaten om in lagergelegen dorpjes te tanken. We besluiten het er op te wagen en zo nodig de brandstof in de jerrycans te gebruiken die we voor dit soort situaties hebben gevuld. Tankstations blijven zeldzaam dus als het tanklampje na Montpellier gaat knipperen vullen we de tank met de brandstof uit de jerrycans waarmee we makkelijk de Spaanse grens halen waar we de tank opnieuw kunnen vullen om onze weg naar Barcelona te vervolgen. Het is dan rond 13:30 uur.

Barcelona

Barcelona

Dinsdag 20 juli om 15:08 rijden we Barcelona binnen. We hebben er dan precies 17 uur en 8 minuten opzitten. We gaan op zoek naar de terminal waar de boot naar Ibiza zal vertrekken. We rijden van noord naar zuid langs de haven en weer terug als we na een klein half uur zoeken de terminal vinden. Helaas ligt hier de boot naar Alcudia, Mallorca nog aan de kade en krijgen we het niet voor elkaar om de auto met boot te parkeren zodat we iets van Barcelona kunnen zien. We besluiten naar de McDonalds te rijden om iets wat lijkt op eten te nuttigen. Parkeren met trailer is lastig. De oprit naar het laaddock van de McDonalds brengt uitkomst. We nuttige hier onze maaltijd waarna we naar de boulevard rijden. Ook hier is parkeren lastig. Als we een ruime plek vinden is de parkeermeter ver te zoeken. Borden en een blauwe streep geven aan dat betalen wel nodig is. Als twee ouwe zwervers nemen we plaats op een bankje voor de combinatie en drinken bij het houden van de wacht een biertje en bekijken vele kleurrijke mensen die langs lopen, skaten, steppen of fietsen.

Het is kwart over negen als we na lang wachten bij de terminal dek 4 van de Ferry mogen betreden. Om 18:45 uur melden wij ons als eerste reizigers bij de informatie en de man die het verkeer naar de boot regelt. Als een van de laatsten mogen we aan boord gaan. Dit heeft waarschijnlijk te maken met vrachtwagens die aan boord moeten keren. Je betreedt en verlaat het schip aan de achterzijde zodat combinaties aan boord moeten keren zodat ze met de neus in de juiste positie staan. Eenmaal geparkeerd begeven wij ons naar de hoger gelegen dekken waar we ons installeren voor rest van de reis en waar wij de nacht gaan doorbrengen.

Ibiza

Het even over zessen wanneer we de boot verlaten. Voor het eerst na ruim 1500 kilometer worden we geconfronteerd met coronamaatregelen en worden we gecontroleerd. De corona checkapp blijkt waardeloos. Het Digital Health Control Form (FCS), dat wij 24 uur eerder hebben ingevuld biedt uitkomst. Door de QR code op het formulier te scannen kan zij zien dat mijn zwager eerder deze maand ook al op Ibiza was. Hierop volgt een klein verhoor van de Spaanse ambtenaar en worden wij toegelaten.

Nog niet een uur later ligt de boot in het water, drinken we een kop koffie en eten we croissants. Het gaat voorspoedig en er is nog veel tijd voor Britt, de vrouw van Daniel, en de kinderen zullen landen op de luchthaven van Ibiza. We tanken de boot, brengen de trailer weg en besluiten het water rondom Santa Eularia te verkennen waar we later zullen gaan wakeboarden. Ook zijn we benieuwd hoe lang het varen is naar Cala Llonga een dorpje niet ver van Santa Eularia. De gebeurtenissen volgen zich in rap tempo op. Om 11:00 staan we op het vliegveld en hebben we kans gezien een groot deel van onze bagage onder te brengen in het appartement van mijn schoonouders waar tot 13.30 uur nog vrienden logeren.

Brig Falcon 570 deluxe met Honda 115pk 4 takt 2012

Nog voor het middaguur ontmoeten we de zus van Britt met haar man en kinderen. Opnieuw tijd voor een kopje koffie bij Gelateria La Romana en het uitwisselen van de ervaringen van een ieder van de afgelopen dagen. Zodra ook de bagage van Britt is ondergebracht kunnen we met z’n allen naar het strand.

De eer is aan mij om als eerste de bindingen van het wakeboard na 16 jaar om de voeten te trekken. Om het een ruwe zee te noemen gaat misschien te ver maar er is een redelijke hoge golfslag, niet ideaal om te wakeboarden. Het kost een hoop kracht en wakeboarden achter een rib is weer heel anders dan achter een speciaal vervaardigde boot hiervoor. De 115PK Honda veroorzaakt een aardige wake terwijl de boot zelf weinig weerstand heeft. Na een aantal pogingen kom ik makkelijk uit het water en is het een genot om weer eens een keer op de plank te staan. Het wordt een heerlijke middag op zee. Daniel voelt zich als een vis in het water en komt ook makkelijk en soepel uit het water. Als de dag van gister springt hij van wake naar wake en vraag ik mijzelf af of hij niet stiekem ergens geoefend heeft.

Lunch bij Pura Vida

Pura Vida zit even buiten het dorp. Een gezellige beach restaurant die via een leuke wandeling langs de kust is te bereiken. Anders via de normale weg. Als familie hebben we leuke herinneringen aan dit beachrestaurant. Uiteraard doen wij dit vandaag per boot. Helaas mag je met de boot niet het strand op. Dit strandje is niet zoals de meeste stranden omgeven door gele boeien en het is dus niet helemaal duidelijk. Een strandwacht zwaait, wuift en verwijst ons naar een klein haventje, inham naast het strand. We moeten door zeer ondiep water. Uitstappen ziet niemand van de crew zitten. De bodem is bezaait met zee-egels. Ik vind de dag geweldig en moet toegeven dat Ibiza met boot helemaal fantastisch is. Vroeg in de avond zijn we terug in Santa Eularia waar de boot een eind uit de kust voor anker gaat. Eindelijk naar het appartement waar ik mijn eerste douche sinds afgelopen maandag kan nemen en mijzelf klaar kan maken voor de avond.

In plaats van een biertje op een terras zoals eerder die week de planning zou zijn bezoeken we de Italiaan. Hier zijn er tegenwoordig nog wel wat van in Santa Eularia. Hebben we trek in Italiaans dan komen we de eerste keer steevast bij Restaurante Pizzeria Chicho’s terecht. Als de verschillende maaltijden zijn verorberd taaien we af naar het appartement. Voor de meesten onder ons was het een vermoeiende en enerverende dag terwijl dat voor Daan en mij zo’n beetje voor de afgelopen dagen geldt.

De volgende morgen

Goedemorgen Santa Eularia

De volgende ochtend gaat er geen wekker. Als ik wakker word en het gordijn voor het raam iets op zij schuif zie ik een stralende blauwe lucht. Ik doe de deur naar de patio open en voel een warme lucht als een deken over mij heen komen. In de andere kamer waar de familie slaapt, is iedereen nog in een diepe rust. Ik pak een stoel en geniet van het uitzicht over zee. Ik realiseer dat het leven mooi is en veel te kort. Mijn god wat kan ik hier toch van genieten.

Langzaam komt er leven in de brouwerij. Het geluid van mijn kleine neefjes die net wakker worden klinkt uit de slaapkamer. Kinderen die net wakker worden klinken in mijn oren altijd bijzonder. Het is een hoog stemgeluid dat op een lieve manier zachtjes probeert te doen. Het is de start van een nieuwe dag voor iedereen en voor we er ook maar even erg in hebben zit het tempo er alweer snel in. We schuiven aan op het overvolle terras van Harinus Forn Artesà. Behalve de mondkapjes is er werkelijk niets wat doet denken aan de epidemie die de wereld al ruim anderhalf jaar in zijn greep heeft. We doen ons te goed aan verschillende croissants, koffie en smoothies.

Cala Llonga

Het is tegen de middag wanneer de boot gereed is en we alle kinderen hebben voorzien van hun lifejackets. De golven zijn hoger dan de dag er voor. Geen wakeboard maar een grote opblaasbare band wordt voorzien van lucht. Hoewel iedereen plaats wil nemen in de band zijn het uiteindelijk Boaz-Benjamin en Fiene die de wilde tocht achter de boot naar Cala Llonga uitzitten. Als we van de boot het strand oplopen zien we een speeltuintje voor de kinderen. Terwijl zij lekker kunnen spelen nemen wij plaats in Restaurante Regina.

estaurante Regina in Cala Llonga

Restaurante Regina kijkt uit op het strand van Cala Llonga. Er worden heerlijke (Spaanse) maaltijden geserveerd. Het personeel is zeer vriendelijk en begaan met zijn klanten. We hebben er een aantal zeer fijne en gezellige uren. Tijd gaat snel als je het naar je zin hebt. Als we op de klok kijken is er voor de kinderen geen tijd meer voor een ijsje. Mijn vlucht vertrekt om 20:00. Er moet nog teruggevaren worden naar Santa Eularia en is het aan mij mijzelf nog te voorzien van een andere outfit.

Het tempo gaat opnieuw hoog. Eenmaal op het strand van Santa Eularia snel ik me naar het appartement. Terwijl Britt en Daniel de auto halen, kleed ik me snel om en ruim mijn laatste spullen op. Ik neem nog snel afscheid van iedereen en voor half zeven arriveer ik op het vliegveld. Ik snel mijzelf naar de vertrekhal. Met alleen handbagage meld ik mij direct bij de douane. Mijn deostick en neusspray die ik uit mijn tas vergeet te halen blijken even een probleem. Na een persoonlijke controle krijg ik groen licht om verder te gaan.

Vertrek vanaf gate 2. Na een kleine ronde door de vertrekhal begeef ik me daar naar toe. Wanneer ik eraan kom, staat er al een flinke rij voor de gate die juist open gaat. Waarom gaat men in godsnaam toch altijd als een stelletje schapen in de rij staan al voor men mag boarden? Er zijn niet meer instapkaarten uitgegeven dan er mensen in het toestel kunnen. Als de rij weg is, sluit ik aan bij de laatste passagiers. Ik laat mijn paspoort zien en scan mijn QR code van de digitale instapkaart op mijn telefoon. De stewardess wijst naar een strookje in de handen van een passagier en vraagt of ik die ook heb. Helaas moet ik haar teleurstellen. Het toont aan dat je gevaccineerd bent tegen corona of dat je een negatieve test hebt kunnen overleggen. Waarschijnlijk gekregen bij het inchecken van de bagage. Maar die had ik niet en blijf het labeltje schuldig. Aan de CoronaCheckap hebben ze niets of kunnen ze niets mee. Dan wordt mij gevraagd een gezondheidsverklaring in te vullen. Er is haast, ben de laatste dus of ik dat in het toestel zou kunnen doen.

Eenmaal in het toestel vul ik het formulier in. De stewardessen doen hun veiligheidsprocedure en de gezagvoerder zijn gesprekje. Het wordt een snelle rustige vlucht. Even over tienen land ik op Schiphol. Er is niemand die om mijn formulier gevraagd heeft en wanneer ik het wil afgeven is er niemand die het wil hebben. Niet hun probleem maar ook niet mijn probleem.

Als laatste

Michael en Daniel roadtrip to Ibiza

Toen mijn zwager mij vroeg hem te vergezellen op zijn tocht om zijn rib per auto en ferry op Ibiza te krijgen, heb ik geen moment getwijfeld. Ook niet toen bleek dat mijn verblijf op Ibiza van 4 dagen naar minder dan 48 uur ging. Ik heb me geweldig vermaakt en hoop dat hij met zijn vrouw en kinderen een geweldige vakantie mag hebben. In een ruime 72 uur kan je ter land, ter zee en door de lucht heel veel ervaringen op doen. Zeker in deze tijd van covid ben ik net als vorig jaar van de ene in de andere verbazing gevallen in positieve zin. Houd je aan de regels, wees netjes en pas je aan. In dat geval zijn mensen bereid je te helpen en met je mee te denken. Zoals iemand op een Ibizagroep op Facebook al zei: “Sommigen denken dat de noodtoestand is afgekondigd…een staat van beleg gecombineerd met totale anarchie”. Waarop geantwoord werd met: “De enige toestand die ik momenteel zie, is dat Nederlandse toeristen totaal de weg kwijt zijn door hun Nederlandse toestanden”. Ik kan en wil dit alleen maar beamen!

Wakeboarden op Ibiza

By Michael Meijer