Van Schiphol Amsterdam Airport, Detroit Michigan Airport naar Tampa Airport
‘s Morgens om kwart over vier gaat de wekker. We stonden op om ons zelf gereed te maken voor de lange reis naar Tampa met een tussenstop op Detroit national airport. Om precies tien over vijf stonden opa en oma Meijer zoals afgesproken voor de deur om ons weg te brengen naar Schiphol. Hoewel het zaterdag was en de nacht pik en pik donker, was het toch al druk op de weg. Op de Amsterdamsevaart kwamen we met de schrik vrij omdat Ezra zijn knuffels zou zijn vergeten maar na een kleine stop bleken deze gewoon ingepakt in de grote roze tas van mama.
Na het afscheid met oma en opa op Schiphol konden we de koffers inchecken. Internet maakt het zo makkelijk dat wij zelf al reeds de instapkaarten in ons bezit hadden. Ternauwernood waren we door dit systeem achter gekomen dat de achternamen van Ezra en mijzelf gespeld stonden met de ‘y’ en niet met de ‘ij’ zoals wij aan het reisbureau hadden doorgegeven. Gelukkig was dit op het laatste moment nog door het reisbureau rechtgezet.
De grondstewardess verantwoordelijk voor het inchecken van onze bagage vroeg ons of deze op de luchthaven van Detroit op transfer gezet moesten worden. Dit leek ons nogal logisch, want wat moet je met koffers wanneer je nog twee en half uur verder moet met een ander toestel?
De drie uur die wij van tevoren aanwezig moesten zijn bleek kort dag. De douane poorten in Terminal 2 waren nog gesloten. Eenmaal aangekomen in terminal 3 bleek daar weer een flinke rij te staan. Snel terug naar terminal 2 waar de poorten in de tussentijd wel open waren gegaan. En jawel, ook hier was inmiddels een flinke file ontstaan maar zeker niet vergelijkbaar met de rij in terminal 3.
Na een aantal winkeltjes bezocht te hebben, Verplaatste we ons naar gate E27. Het gemiddelde aantal winkels in de intercontinental terminal is minder dan op het Schenner gedeelte en het winkeloppervlak per shop zelfs kleiner. Eenmaal aangekomen bij gate E27 werden we direct aan een klein maar streng verhoor van een beveiligingsbeambte onderworpen. We waren geslaagd voor het eerste toelatingsexamen voor Amerika.
Na een korte wachttijd mochten als eerst de passagiers met een ticket voor de business class zich toegang verschaffen tot de Airbus 330 van North West Airlines. Een gemiddeld groot toestel van het zogenaamde wide body type. Dit wil zeggen dat er buiten de plaatsen aan het venster ook plaatsen in het midden zijn en er twee gangpaden zijn van waaruit de stewardessen de passagiers kunnen bedienen. Aan zowel de linker als de rechterkant 2 zitplaatsen en in het midden van het toestel 4 zitplaatsen. Al eerder hadden we gevlogen met een Airbus-340 van de luchtvaartmaatschappij Air Mauritius en waren op de hoogte dat de stoelen van dit soort toestellen waren uitgerust met een leuk multimedia systeem. Dit toestel was voorzien van de nieuwste snufjes. Zo konden we kiezen uit een groot aantal films opgedeeld in verschillende categorieën. Er was ook een mogelijkheid om uit muziek, games en zelfs de onboard catalogus te kiezen. Ook het formulier waarin je kon aangeven hoe je het reizen met North West Airlines had ondervonden was op dit systeem in te voeren. We hebben ons op deze negen uur durende vlucht dan ook niet verveeld. Alleen de stewardessen, allen van North West waren verschrikkelijk chagrijnig, iets dat waarschijnlijk had te maken met de gemiddelde hoge leeftijd van deze dames. Het waren niet de jongste en hadden stuk op stuk mijn moeder kunnen zijn.
Na acht en half uur zette het toestel zich in voor een landing op de luchthaven van het koude Detroit. Grote ijspegels hingen aan de goten van het dak. Grote Amerikaanse trekkers met opleggers verreden tientallen kubieke meters sneeuw per vracht om het vliegveld sneeuw en ijsvrij te houden. Momenteel sneeuwde het niet maar was dit wel het geval geweest leek mij dit onbegonnen werk. De werknemers van de airport waren dik gekleed terwijl de passagiers er net zoals de vele andere reizigers die wij later in de terminal tegen zouden komen erg luchtig gekleed waren.
Na de slurf te hebben verlaten werden we verwezen naar de afdeling ‘visitors’. We waren immers op doorreis. In de grote hal werden we als een stel gedeporteerde door een akelig uitziende man en een verschrikkelijke stem doorverwezen naar de volgende hal waar we opnieuw goed gecontroleerd zouden worden. Alsof de eerdere ondervragingen op Schiphol geen nut hadden gehad werd na wat wachten opnieuw een verhoor afgenomen door een echte zwarte, Amerikaanse agent. Wat we hier kwamen doen, wat voor werk ik vooral deed, of we voedsel bij ons hadden, batterijen, etc., etc. Na deze ondervraging werden van mij en Chantal elektronische vingerafdrukken afgenomen en een digitale foto genomen alsof we staatsvijand nummer één zouden zijn. Eerder hadden wij op de vlucht formulieren moeten invullen voor een verblijf in de VS. Ook deze werden goed gecontroleerd waarna een gedeelte van de groene kaart in ons paspoort werd geniet. De man vertelde hierna dat we waren toegelaten. Restte ons de vraag waar we nu heen moesten. Het strengen blik van de man veranderde in een vriendelijk blik en vertelde dat we onze koffer op de band konden afhalen. Waar wij natuurlijk weer op antwoordde dat deze door de gegevens op Schiphol automatisch in de transfer procedure zou worden opgenomen. Dit was volgens de agent echter niet het geval. Alsof alle beveiliging op Schiphol er niets toe deed moest alles zoals we dat al gedaan hadden op Schiphol opnieuw gedaan worden op de American way. Opnieuw inchecken, laptop uit de tas, camera’s uit de tas, schoenen uit, riem af en cellphone in een bakje. Ik geloof nooit dat het in een land als China of Rusland erger kan zijn. Eenmaal in de vertrekhal van het vliegveld gaat het er dan weer vriendelijk aan toe en merk je direct alles van het Amerikaanse leven.
De twee en half uur waren door alle controles en het afhalen en opnieuw inchecken van de koffers zo goed als voorbij. We namen direct plaats bij de gate waar onze namen al vrij snel werden omgeroepen door een grond stewardess bij de opening van de gate. Het bleek dat we vlogen met een ander type toestel als was aangegeven bij het aanmaken van onze instapkaarten op internet de dag er voor. Hierdoor zouden we uiteindelijk met z’n drieën bij elkaar zitten. Dit was echter eerder niet het geval. Toch even schrikken als je je naam in zo’n terminal hoort omroepen en dan ook nog goed uitspreken zoals dit vaak in Nederland niet het geval is en mensen het uitspreken zoals je het schrijft.
Voor ons stond een Boeing 757-200 klaar om ons binnen twee en een half uur op onze eindbestemming te brengen. De crew op dit toestel was vele malen gezelliger als de dames en heren waarmee we van Schiphol waren vertrokken. Het toestel was wat aan de oude kant maar vloog ons zonder problemen naar Tampa.
Eenmaal aangekomen op Tampa verliep alles zeer soepel. Het ging uiteindelijk om een binnenlandse vlucht. Alle papieren waren op Detroit in orde gemaakt. Een monorail bracht ons naar de aankomst terminal. Het was even wachten op tot de band voor de koffers ging draaien maar toen deze eenmaal zijn ronde deed waren onze koffers snel in ons bezit. Al snel merkte we dat hier in Amerika met alles geld wordt verdiend. Zelfs een karretje voor het vervoer van je koffers kost hier geld. Alsof je vakantie inclusief de luchthaven belastingen nog niet duur genoeg zijn. Dus met onze koffers inde hand op naar de balie van auto verhuurbedrijf Hertz.
De achternamen van Ezra en mij op onze tickets was dan wel gecorrigeerd, op de voucher van het autoverhuurbedrijf was geen aanpassing gemaakt waardoor de medewerkster achter de balie van Hertz in eerste instantie niet echt lekker mee wilde werken. Vragen als; ”Waarom staat op uw rijbewijs een ‘ij’ en op de voucher een ‘y’ en “Wanneer we dit ontdekt zouden hebben”. Na zo’n lange reis ben je het echt wel een beetje zat. Ik heb de mevrouw verteld dat ik het op dat moment heb ontdekt en dat in Europa de ‘ij’ en de ‘y’ het zelfde zijn. Haar collega beaamde dit en na een kort telefoontje met de manager werden de papieren in orde gemaakt. Ondertussen allerlei vragen of we geen grotere auto, of misschien een SUV wilde hebben, extra verzekering in geval van letselschaden van de bestuurder of passagiers. Na overleg met Chantal leek het ons dat we dit alles al in onze eigen reisverzekering hadden moeten hebben zitten. Eenmaal in het bezit van de sleutel hebben we gemaakt dat we wegkwamen. De parkeergarage in waar op plaatsje 420 een super gave pooierbak stond geparkeerd. Een heavy Chevy in een gebroken witte kleur. Alles vol automatisch plus alle extra optie zoals stoelverwarming. Wat de fuck moet je met stoelverwarming in het altijd zo zonnige en warme Florida.
Na een rit van 40 minuten bracht onze navigatie, ook nog eens op deze heerlijk 1 op 5 rijdende auto ons zonder fouten naar ons logeeradres voor de komende twaalf nachten. Ook bij het inchecken stond de naam Meijer met een ‘y’ geschreven en was er een ‘s’ aan toegevoegd waardoor de beste man achter de servicebalie van het Hotel ons niet direct kon vinden. Even schrikken dus maar uiteindelijk konden we zonder niet al te veel problemen onze intrek nemen in een niet verwachte ruime kamer. We dachten een kamer te krijgen met twee flinke bedden, een kast, televisie en een kleine gevulde bar. Hier moesten we echter aan toevoegen, een eethoek met 3 stoelen, keuken met een super grote magnetron en flinke Amerikaanse koelkast die geluid produceert waar Schiphol op gesloten zou worden wegens geluidsoverlast. Verder een zithoekje met 2 leuke stoeltjes op wieltjes, een bureau, een 32 inch LCD scherm met stuk of 50 kanalen en een airco die bij kou dienst doet als kachel. En niet te vergeten de badkamer met toilet en bad die via een halletje is te bereiken. Bovendien mogen we de haardroger en de gratis elektronische kluis niet vergeten. En dit alles voor een prijs waar je in Centerparcs geen 12 dagen een armoedige bungalow voor kan huren. Daar wordt het dan ook nog eens iedere dag voor schoongemaakt. Na dit te hebben aanschouwd besloten we naar de dichts bijzijnde supermarkt te lopen om nog wat kleine inkopen te doen. We kozen voor drinken, brood en een soepje om nog voor het slapen een kleine maaltijd te kunnen nuttigen. Aan Ezra hebben we geen kind gehad. De gehele dag heeft hij zich goed gedragen. Het is een prima kind voor het lange afstandsreizen.
