SeaWorld Orlando Florida
Vandaag vroeg uit de veren voor een dagje pretpark. Tot nu toe kende ik Seaworld alleen van televisie en staan de beelden van orka’s die liters water over de glazen reling van het bassin drukken met hun grote vinnen mij op het netvlies. Mensen worden nat gegooid dus niet op de eerste rij zitten is mij bekend. Geen idee wat het park verder zal brengen maar de verwachtingen zijn hoog gespannen.
Dat honderd kilometer voor een Amerikaan geen betekenis heeft blijkt al snel. We verlaten St. Pete Island en rijden richting St. Petersburg waar we via een lange brug naar Tampa rijden. St. Pete Island is een brede zandbank zoals waar Haarlem op gebouwd is. In Nederland is tussen Haarlem en Amsterdam alles gedempt of leeg gemalen zodat alles droog is komen te vallen. Dat is dus hier niet het geval we moeten meerdere bruggen over en je zou je kunnen voorstellen hoe het Spaarne is ontstaan. St. Petersburg ligt aan Tampabay. Een kleine binnenzee zoals bij ons de Markerwaard cq IJsselmeer/Zuiderzee. Alleen deze binnenzee is zout want in plaats van een lange dijk hebben ze hier de Sky Way Bridge, de brug waar ik eerder over vertelde en waar zeeschepen onder door kunnen varen. Vanaf St. Petersburg en Clearwater gaan bruggen richting Tampa zoals wij die zouden kunnen bouwen vanaf Amsterdam en Marken naar Almere in een rechte lijn. Zo’n brug hebben wij vandaag genomen, vierbaans breed voor een richting en is vergelijkbaar met het van Haarlem in een rechte lijn rijden naar Almere. Dat Tampa groter is dan Almere blijkt ook al snel. Want wanneer we Tampa achter ons laten en werkelijk op weg zijn naar Orlando zijn we zesennegentig kilometer verder en begint de echte reis.
De wegen zijn breed, mooi, goed en overzichtelijk. Opnieuw verbaas ik me over het nette rijgedrag van de Amerikaan. Vrachtwagens, trekkers met oplegger en personenauto’s rijden allemaal even hard. Ook zien we regelmatig campers zo groot als touringcars met dubbele assen en een grote SUV of pick-up truck erachter die wordt getrokken als een aanhangwagen. Of je nu 70 mijl of 55 mijl mag rijden, er is geen snelheidsonderscheiding te bemerken voor verschillende categorieën. Bovendien is het zo dat wanneer je rechts rijdt, rijd je rechts, in het midden in het midden en links is links switchen doe je een enkel keer als je voorganger echt traag gaat en dat kan net zo goed op de meest linker baan zijn en ga je er rechts omheen. Moet erbij vertellen dat dit niet vaak voorkomt, vrachtwagen en langzaam verkeer hebben niets op de derde linkerbaan te zoeken en daar houdt men zich dan ook aan waardoor je dit dus niet snel zult tegenkomen. Rijd je op de middelste baan dan kan het voorkomen dat je zowel rechts als links wordt ingehaald op het zelfde moment. Nou en, ik zie weinig ongelukken dus het zal wel goed gaan of we hebben gewoon geluk dit niet te hoeven zien of mee te maken.
De weg naar Orlando leggen we zonder problemen af. Even voor Orlando staat direct het bord Disney World en al snel volgen borden en namen van de vele ander pretparken die de omgeving van Orlando rijk is. Hier begint ook de file die zo’n tien kilometer lang is. Het verkeer blijft wel rijden maar langzaam en ook hier is de gemiddelde Amerikaanse burger een heer in het verkeer.
Uiteindelijk volgt de afrit ‘Seaworld’ en een korte weg te grote van een provinciale weg bij ons komen we bij Seaworld. In rijen van zes kunnen we de parkeerplaats op. Tien dollar voor een gewone personenwagen zoals wij die hebben twaalf dollar voor een SUV. En daar rijden er hier wat van rond, gewoon asociaal maar normaalste zaak van de wereld hier. Door de grote van een normale personen wagen vallen ze amper op.
De rit met de benenwagen naar de kassa valt reuze mee. We maken ons meer zorgen hoe we in deze grote massa van metaal en rubber banden onze er weer tussenuit kunnen halen. Het is opnieuw indrukwekkend maar verhoogd de spanning van Seaworld opnieuw met een factor 10.
De rijen bij de kassa zijn lang maar de rijen bij een quick ticket niet. Er staat een apparaat, zoals de pinautomaten in Holland waar je met je creditcard kunt betalen. Opnieuw betalen met plastic. Een koffer vol kleding, gegeten, gedronken, pretparken en dierentuinen bezoeken en nog niet een euro contant uitgegeven. Hoe gaat een land naar de klote.., zo dus. Het is goed in de gaten houden wat je uitgeeft, doe je dat niet ben je zo naar de sodemieter. Het walletje bij het schuurtje houden roept mijn vader altijd, zeker in deze tijden met waardeloos plastic en een magneetstrip. Een goede en zeer wijze les die in dit land goed van pas komt. De automaten blijven makkelijk en in no time zijn we binnen. Zestig dollar per persoon exclusief tax. Direct voor ons staat een rollercoaster in aanbouw, nu nog gesloten maar in de loop van 2009 gaat hij open vandaar dat laatst in de krant stond dat de prijzen met vijf dollar omhoog gaan.
Wat direct opvalt zijn de vele winkeltjes waar producten met het logo van Seaworld verkocht worden. Jassen, tassen, speelgoed, sieraden, sleutelhangers, t-shirts, truien, sweaters, knuffels, noem het op en ze hebben het. Voor veel ouders met twee kinderen denk ik niet dat het bij tweehonderdenveertig dollar zal blijven. Wij hebben er gelukkig maar één. Een man van ruim in de zestig vraagt ons of we een plattegrond willen.., gratis – dat dan weer wel. Op de plattegrond zien we in het midden de in aanbouw zijnde rollercoaster en het park lijkt qua oppervlak erg tegen te vallen. Er zijn vier grote stadions, met dolfijn-, zeehonden-, zeeleeuwen- en Orka show. In een klein stadion is ook nog een zeeotter show. Verder is er een meer waar ook shows worden gegeven maar op het moment lijkt het ongebruikt. Dan is er een theater met een show waar wij niet in geïnteresseerd zijn. Bovendien is met de wachttijden mee onmogelijk iets van de attracties te doen. Je zou dan een show missen en of anders de attracties. We besluiten dan ook alleen voor de orka show te gaan.
De start begint direct bij pijlstaart roggen en de dolfijnen. De roggen slaan we over, al twee keer eerder gezien en aangeraakt en hier is het wel heel erg druk. Dus de dolfijnen! Niet de show maar een bassin waar je ze kan voeren en aaien. Natuurlijk kost een visje geld dus het voeren is niet gratis. Wel kan je heel dichtbij komen. De beesten komen zonder vis niet dichterbij anders was het mogelijk geweest ze te aaien. Met zoveel mensen in een park is het dringen geblazen en opnieuw blijkt vooral de Spaanstalige Amerikanen en misschien wel Mexicanen geen modelburgers. Het is duwen en dringen bij de dolfijnen, ook wanneer we afdalen om de dolfijnen in het bassin van onderwater te bekijken.
Als we het pad volgen komen we bij de Manitee, Ze komen voor in Florida maar worden met uitsterven bedreigd. Vooral de schroeven van (snelle)motorboten en schepen zijn een gevaar en is de schuld van vele verwondingen waaraan de dieren uiteindelijk sterven. In de zoo was een opvang en hospitaal voor deze beesten maar in SeaWorld wordt van alles gedaan om deze beesten voor hen ondergang te behoeden. Het hele domein van deze beesten is wel heel mooi en ruimtelijk opgezet met onder ander een filmtheater waar uitleg wordt gegeven over de Manitee. In mijn ogen veel te groot voor het kleine korte filmpje dat wordt getoond.
We wijken niet van de route af en raken verzeild bij de pinguïns. Ze zitten achter glas dat wij onderlangs met een lopende band kunnen bezichtigen en boven langs lopend kunnen bekijken. Het is onwerkelijk zo achter glas maar aan een verzorger die de beesten één voor één goed bekijkt blijkt dat het er dan ook verschrikkelijk koud is. De levensgrote vitrine is gekoeld om de beesten in de waan van hun leefomgeving te laten. Het gaat om de koningspinguïn die overigens op het koude gedeelte van het zuidelijk halfrond voor komt. Er volgen ook nog pinguïns die vooral langs de kust van Zuid Afrika voorkomen. De temperatuur neemt binnen dan van ruimte naar ruimte af of toe.
Dan komt het entertainment gedeelte. Een wildwaterbaan met een bootje waar je met z’n vieren naast elkaar zit. Je wordt meters hoog een toren in getakeld om er even later weer uit te komen en een vrije val maakt van vele hoge meters. Dit is waar het om gaat en na de val zit een rondje varen er niet meer in. Te hoog, te nat en een veel te lange rij en dus slaan we deze over. De volgende attractie is de Kakken, de naam van een Aal met heel scherpe tanden. Het is een rollercoaster van groot formaat. Ik wil er graag in maar Dat wat Ezra wil gaat voor en dat gaan we ook doen. We zijn hier immers voor hem.
Vervolgens komen we langs het robben verblijf en de haaien. Grote verblijven waarop nieuw rekening is gehouden met de natuurlijk leefomgeving van deze beesten. Ondertussen kopen we voor Ezra ook weer een knuffel. Dit maal een dolfijn waar hij er al drie van heeft . Twee kleintjes en een levensgrote en nu aangevuld met een middenmaatje maar die maakt dan wel echt geluid en trilt wanneer je hem op zijn vin drukt.
Eten is er niet bij. De restaurants zijn zo overvol dat je net als bij de attracties minimaal een halfuur in de rij staat. En als je aan de beurt ben mag je hopen een zitplaats te hebben. Bij de uitkijk toren waar Ezra en Chantal wel in durven is een restaurant, ook overvol en de toren kost opnieuw entreegeld. Wat een gelul, alsof je de Efteling na betaling binnen gaat en opnieuw een bedrag moet betalen voor de Phyton. Geïrriteerd halen we een ijsje voor Ezra en voor ons zelf wat te drinken. Al uren in het park en pas vier dingen gezien en verder alleen gewandeld. Dan gaan we in de rij staan voor de orka’s. Het blijkt dat de show nog aan de gang is en de volgende pas om half vier start. We lopen dan nog maar een rondje om het gigantische stadion waar aan de achterzijde een gedeelte is waar de beesten van onderwater bekeken kunnen worden. Als we aankomen is er niets te zien, de show is dan ook nog in volle gang. Als we net weg willen gaan komt Shamu net het verblijf binnen zwemmen. Het is geweldig groot en vooral diep maar voor mijn gevoel nog steeds te klein. Na een minuut of tien gekeken te hebben besluiten we toch maar in de rij te gaan staan.
Eenmaal in de rij kijk ik snel of we iets te eten kunnen scoren maar er is niets maar dan ook niets te bekennen van een snacktentje voor een lekkere hotdog of iets anders. Als ik terug kom in de rij moet Ezra plassen en moet ik opnieuw het park rond op zoek naar een wc. Als we terug komen bij de rij terug komen gaat net de show uit en lijkt er enig schot in te komen. Uiteindelijk duurt het nog een kwartier voor de deuren opengaan en blijken er snackcorners in het stadion ondergebracht, dus tijd voor een hotdog. In het stadion zelf gaan verkopers rond met bier, chips en frisdrank alsof het een American Football wedstrijd betreft.
Het bassin ziet er uit zoals verwacht. Nog steeds het zelfde als op televisie en zoals gezien op film van mensen die er ook eerder waren geweest. Het is groot maar er blijken een stuk of zes van deze enorme killer whales te leven. Dus opnieuw is mijn de mening toe gedaan dat het te klein is maar wel heel erg diep voor een bassin. Op de achtergrond staan vier enorme LCD schermen die 360 graden kunnen draaien, uit elkaar en naar elkaar toe kunnen schuiven en zo één groot scherm worden of vier aparte schermen. Het ziet er geweldig uit en wordt fantastisch bij de show betrokken. Voordat de show begint gooien de orka’s al kleine scheuten water over de rand. Onderaan staan verkopers die grote badhanddoeken aan de man willen brengen. Met een klein beetje water weten de mensen op de eerste rang waar ze aan toe zijn dus willen ze graag een handdoek. Uiteindelijk blijkt de hele eerste ring het niet droog te houden en voel ik ook op de eerste rij tweede ring de spetters. Er worden door deze enorme, mooie, indrukkende beesten dus liters water over de rand gegooid. Het team wat zich met deze beesten in de show bemoeit is erg groot en uiteindelijk doen de orka’s weinig en maakt men erg veel gebruik van de LCD schermen die als decor worden gebruikt. Maar ik blijf het indrukwekkend vinden en vind het prettig dit nu eens met eigen ogen te hebben gezien en het te hebben meegemaakt.
Inmiddels tegen half vijf komen we aan bij de Polar express. Een bord geeft aan dat met beweging de rij een uur duurt en zonder beweging een half uur. De keuze is makkelijk we nemen de rij zonder beweging. Wat het inhoud weten we niet maar het is gebaseerd op een gelijknamige tekenfilm waar een jongetje met de pool expres, een trein naar de kerstman op de Noordpool gaat.
Na een kleine drie kwartier mogen we naar binnen. Nadat we de uitgebreide trailer buiten op een lcd scherm al vijf keer hebben gezien, zien we opnieuw een deel uit de film in een klein filmzaaltje. De mensen in de andere rij nemen plaats in een stilstaand treintje waar waarschijnlijk de stoelen van beweging en je de indruk krijgt in de film te zitten. Uiteindelijk komen we in het verblijf van de Baluga’s en de IJsberen en wanen we ons op de Noordpool in kerstsfeer, inclusief een grote kerstboom, elfen en natuurlijk de kerstman waarmee je tegen betaling op foto kan. Dit onderkomen van deze beesten is speciaal aangepast voor de kerstvakantie en is te zien tot vier januari waarna het weer normaal zal worden ingericht.
Inmiddels begon het donker te worden en vaders wilde nog graag het gevoel van een echte rollercoaster meemaken zoals ze die in Nederland niet kennen. Ezra en Chantal namen plaats op een bankje nadat we een tijdje hebben moeten zoeken naar de ingang van de Kraken. Opnieuw een lange rij om een ritje in een achtbaan te kunnen maken. De rij liep door vier kamers waar je al zigzaggend doorheen geleid werd en niet wetende wanneer er een einde aan kwam. Dan volgt er een bord dat je de ‘green lane’ of de ‘rock lane’ kan volgen zonder daar de betekenis van te kennen. Dan blijkt dat de ‘green lane’ de rij is voor de voorste 4 stoeltje. Vanaf dat moment 30 minuten wachttijd om op die rij te mogen zitten. Ik zit daar niet op te wachten en bovendien gaat de rij voor de ‘rock lane’ veel sneller. Als de rij doorstapt komt er opnieuw een bord voor de achterste vier stoeltjes en ook daar een wachttijd van 30 minuten vanaf dat punt. Ook op de achterste rij zit ik niet te wachten en besluit niet te switchen.
Eenmaal op het perron van de karretjes wordt je net al in Nederland in gangetjes geleid. Ik reken nog uit dat er nog 12 mensen voor mij staan en dat ik dus nog 3 treintjes moet wachten. Maar al snel kom ik bedrogen uit. Er zijn mensen die 30 dollar extra hebben betaald en die mogen via de uitgang plaats nemen in de rollercoaster. Dit gaat om en om en het worden er in plaats van drie al snel zes.
Als ik eenmaal aan de beurt ben gaat alles heel snel. Er staan een stuk of 20 mensen die er voor de veiligheid van de mensen staan. Ieder rij heeft twee mensen die beide een 2 stoelen op een rij controleren. Bovendien zit je niet in een karretje maar staat je stoel op een karretje. Je krijgt een beugel om en die wordt weer extra beveiligd met een veiligheidsriem zoals we die van een auto kennen. Bewegen is er nadat alles strak is aangetrokken niet meer bij. Als de medewerkers hun permissie aan de voorste mensen hebben gegeven gaan de duimen van die twee voorste medewerkers omhoog. De vloer zakt naar beneden en wordt ingetrokken en je benen hangen nu los van de grond vrij te bungelen in de ruimte. Dan slaat het hek open en gaat de rit van start die zoals je dan al ziet langer gaat duren dan een aantal bekende banen in Nederland bij elkaar.
Als ik 45 meter omhoog getakeld wordt, twee keer zo hoog als de Python in de Efteling vraag ik mijzelf toch een klein beetje af waar ik aan ben begonnen. Maar er is geen terug meer en besluit van deze rit te gaan genieten de goed verlichte baan in het donker van de avond. Eenmaal boven zie ik verschillende vel verlichte andere parken in de omgeving. Het is hoog, erg hoog en een duik van vele tientallen 44 meters volgt, direct gevolgd door een grote hoge looping. Uit de looping schieten we steil omhoog en maken we verschillende draaien om ons as, de zogenaamde kurkendraaier. Niet zoals de kurkentrekker van de Python van de Efteling waar je in stoel wordt gedrukt, nee de krachten werken naar buiten. En dan toch nog de kurkentrekker uit de Efteling te gelijke tijd. Al snel weet ik niet meer wat onder en boven is en ben ik de coördinatie bij 105 kilometer per uur helemaal kwijt. Gewoon geweldig!!! Als ik uitstap loop ik enthousiast naar mijn vrouw en kind terug die al die tijd op een het bankje hebben zitten wachten voor vier minuten lol.
We verlaten het park tegen zevenen. Nog een kleine 200 kilometer voordat we tevreden naar bed kunnen. Hiervoor moet nog even getankt worden. Dit verloopt niet zoals verwacht. Ik probeer de pomp aan de praat te krijgen maar krijg geen druppel brandstof door de slang. Eigenwijs als ik ben blijf ik door klooien. Contant en dan weer de creditcard in dat ding maar hij geeft geen sjoege. Uiteindelijk vraagt Tal aan iemand die staat te tanken hoe het werkt. Het blijkt dat je eerst moet betalen en voor dat bedrag wordt dan je tank gevuld. Geen cent meer of minder.
